Valsblaðið - 01.05.1993, Side 18

Texti: Hanna Katrín Friðriksen
Handknattleiksiðkun er ekki það
fyrsta sem manni dettur i hug þegar
Austfírðir eru nefndir, en það var samt
þar, nánar tiltekið á Seyðisfirði, sem
Arnheiður Osk Hreggviðsdóttir mark-
vörður Vals í meistaraflokki kvenna
síðastliðin níu ár kynntist íþróttinni fyrst.
Hún lék með Hugin á Seyðisfirði til átján
ára aldurs er hún var kölluð til Reykja-
víkur á landsliðsæfingar sumarið 1984.
Viðar Símonarson þáverandi landsliðs-
þjálfari hvatti hana til að spreyta sig í 1.
deildinni og laumaði því að henni að
Valsliðið vantaði markmann. Og hjá Val
hefur Heiða verið siðan.
Heiða minnist fyrstu æfmgarinnar
hjá Val með blendnum tilfinningum.
„Fyrir það fyrsta var ég feimin og hálf-
hrædd við hinar stelpumar í liðinu. Þá var
ég ekki búin að hreyfa mig mikið vikumar
áður og eftir fyrstu útiæfinguna var ég svo
uppgefin að það var ekki möguleiki fyrir
mig að fara inn í búningsklefa. Eg sat úti
á meðan hinar stelpumar fóru í sturtu og
var síðan keyrð heim. Þar sat ég úti á
tröppum í hálftíma áður en ég treysti mér
ínn.
Síðan em liðin mörg ár og feimna
stelpan frá Seyðisfirði er nú orðin 28 ára
og ein sú leikreyndasta í Valsliðinu. Það
hefur ekki gengið átakalaust fyrir hana að
koma sér í form fyrir yfirstandandi leik-
tímabil. Eftir að hafa lent í bakmeiðslum
undir lok síðasta tímabils og fengið þann
úrskurð að best væri að hún hætti sprikl-
inu alveg kom hún sér í form aðeins til
þess að rífa krossbönd í hné í Evrópuleik
í haust. Heiða er þó óðum að ná sér af
þeim meiðslum og setur stefnuna á að vera
komin á fullt um áramót.
- Hvað með árin á Seyðisfirði og
handboltann? Ekki státa Seyðfirðingar af
íþróttahúsi eða hvað? „Nei það er ekki
alveg svo gott. ‘Eg er tíu ára þegar ég flyt
austur úr Reykjavík. Strax fyrsta veturinn
var ég komin á fulla ferð í handboltanum
og alltaf sem markmaður. Yfir vetrar-
tímann æfðum við í innisundlauginni á
staðnum en reyndar voru settir plankar yfir
laugina. Völlurinn var svona helmingi
minni en litli salurinn i Valsheimilinu og
það voru engin mörk, bara spýtur sem
afmörkuðu rammann. Þess vegna hafa
homin alltaf verið mínar veiku hliðar. A
sumrin æfðum við úti vegna þess að þá
var sundlaugin í notkun og nokkrum ámm
eftir að ég flutti austur fengu Seyðfirðingar
malbikaðan útivöll með alvöru mörkum.”
- Tókuð þið þátt í alvöru keppni á
þessum árum? „Við vorum ekki með í
stóru mótunum. Yfir sumartímann var
yfirleitt um 3-4 mót að ræða á fjörðunum
í kring og síðan var Austurlandsmót á
veturna og skólamót. Við fórum því
aðallega á milli fjarða og lékum mest á
Höfn í Homafirði því þar var íþróttahús.
Það var töluvert meira mál að fara í leiki
en Reykvíkingar eiga að venjast. Eg man
vel eftir fyrsta mótinu sem ég spilaði í.
Það var á Neskaupsstað um miðjan vetur
og við þurftum að fá varðskip til að flytja
okkur á milli.
Svo fórum við að taka þátt í
VALS blaðið 18