Bjarmi - 01.03.2004, Blaðsíða 10

Myndasafn Guðrúnar Ásmundsdóttur
Ólafía Jóhannsdóttir höföaði engan veginn til hennar.
(Edda Björgvinsdóttir). Seinna, er hún gat ekki sofið, tók
hún einhverja bók á heimilinu sem
hún dvaldi á, til að líta í og hjálpa
sér við að sofa. Þetta var þá bók
eftir Spurgeon. En þá staðnæmdust
augu hennar við eina setningu og
sem breytti öllu fyrir henni. „Jesús
er mikill frelsari mikilla syndara."
Þarna sannfærðist hún um synd
sína, um það að blóö Jesú hreinsar
af allri synd. Hún sá að hún þurfti
sjálf að iðrast og játa þörf sína fyr-
ir frelsarann. Nú tóku fjársjóðir
Biblíunnar að Ijúkast upp fyrir
henni á nýjan hátt.
Einar Benediktsson
(Guömundur Sigurös-
son) og Kristín amman
(Guörún).
Síðan lá leiðin til Noregs?
Já, Ólafíu fannst hún þurfa að fara
til Noregs áður en hún kæmi hing-
að heim aftur. Hún hélt þangaö og
ferðaöist meðfram vesturströnd-
inni norður eftir og hélt fyrirlestra.
Þar sem jólin voru aö koma var
henni boðið að dvelja á Ytteroy,
úti fyrir strönd Norður-Noregs yfir
hátíðirnar. En dvöl hennarvarð
lengri, því hún veiktist heiftarlega
og var lengi oft nær dauða en lífi.
í þrjú ár var hún eiginlega föst á
eynni þar sem hún var að þroskast,
var í skóla hjá Guði. Þarna fékk
Guð að vinna áfram þaö góða verk
sem hann hafði byrjað í Kanada.
Fólkið sem leyfði henni að vera hjá
sér leit á það sem mestu gæfu
sína að hafa hana og þau skildu
með miklum söknuöi og sorg.
Þarna var Ólafía mikið til ein meö
trú sína, Guð sinn og bænina.
Þarna var eins hún væri sett til
hliðar og verið væri að undirbúa
verkið sem framundan var. Hún fór
svo þaðan til Oslóar og hóf þar
starf sitt á meöal kvenna í borg-
inni. Vændiskonurnar gáfu henni
góðan vitnisburö. Ein sagði: „Hún
talaði ekki mikið við mig um Guð,
en ég held hún hafi talað mikið
við Guð um mig." Þær fundu að
Ólafía bað fyrir þeim, þær fundu
aö hjarta hennar sló fyrir þær.
Ólafía var kona vonarinnar og
sagði: „Það er þetta með vonina,
það er ekkert stórkostlegra en
þegar örmagna mannssál teygir
hendurnar móti skínandi voninni."
Þegar hún var i Kanada höfðu
konurnar sem hún kynntist þar
gefið henni forláta úr með áritun.
En þegar hún steig upp úr veik-
indum sínum á Ytteroy og fór til
Oslóar að hefja sitt mikla starf gaf
hún systurdóttur sinni úrið sitt.
Hún taldi sig ekki geta hjálpaö
stúlkum sem ekkert áttu ef hún
væri með svona flott úr á sér. Það
mátti ekki hindra hana.
Þú fórst í haust til Oslóar þar sem
mikil hátið var i minningu Olafíu.
Hvað varþar um að vera?
Þetta var einstakt, allt sem við
upplifðum þarna úti. Eg afhjúpaði
fyrst minnisvaröa á húsi sem
Ólafía bjó í ein fimm ár sem hún
var þar að störfum. Síðan fórum
við til styttunnar hennar, en búið
var að flytja hana og koma henni
fyrir á betri stað en verið hafði.
Þar voru flutt ávörp, íslenski og
norski fáninn við hún og norski
þjóðsöngurinn sunginn. Vigdís,
fyrrverandi forseti, afhenti Ólafíu-
verðlaunin sem runnu til pakist-
anskrar konu sem hjálpar konum
frá heimalandi sínu til að standa
á rétti sínum, að læra norskuna,
hitta annað fólk og vera ekki bara
lokaðar inni á heimilum sínum.
Þessi verðlaun eru veitt þeim sem
vinna í kyrrþey, á meðal hinna
bágstöddu. Þarna var fjölmennur
kór Islendinga sem söng. Við
gengum svo meðfram Akersánni
niður til Jakobskirkjunnar, þar sem
leikritið um Ólafiu var sýnt á
norsku meö mörgum úrvalsleikur-
um. Gengiö var með kyndla og á
leiðinni stöðvaði okkur maður
sem spurði: „Hver flytur þetta
mikla Ijós inn í myrkrið?" Þetta
var mjög talandi fyrir Ólafiu. Sjáf
fékk ég heiðursverðlaun fyrir
framlag mitt til að halda minn-
ingu og hugsjón Ólafíu á lofti.
En Ólafia átti sin
siðustu ár hér heima?
Já, hún kom heim árið 1920 en
andaðist þremur árum síöar. Þá
haföi hún ekki komið hingaö í 17
ár. Henni fannst hún aldrei hafa
komið inn í eins mikið andlegt
myrkur og hún fann fyrir hér.
Spíritisminn var æðandi yfir allt á
þessum tíma. Þetta var því mikið
áfall fyrir hana. Hún fór jafnvel að
efast um að það væri Guðs vilji að
hún kæmi afturtil íslands, hélt
kannski að þetta væri aðeins
hennar eigin óskhyggja.
A þeim tíma bjó hún hjá Önnu
Thoroddsen, og var að sinna fólki,
baö fyrir því og sinnti þvi eftir
bestu getu. En hún hafði engin
fjárráð til að styrkja það. Til er lýs-
10