Bjarmi - 01.03.2004, Blaðsíða 29

Sr. Sigurður Pálsson
Kemur það mál
Páskaprédikun
Guðspjall: Mark. 16.1-7
Þá er hvíldardagurinn var liö-
inn, keyptu þær María
Magdalena, María móðir Jak-
obs og Salóme ilmsmyrsl til
að fara og smyrja hann. Og
mjög árla hinn fyrsta dag vik-
unnar, um sólarupprás, koma
þær að gröfinni. Þær sögðu
sín á milli: Hver mun velta
fyrir oss steininum frá grafar-
munnanum? En þegar þær líta
upp, sjá þær, aö steininum
hafði verið velt frá, en hann
var mjög stór. Þær stiga inn í
gröfina og sjá ungan mann
sitja hægra megin, klæddan
hvítri skikkju og þær skelfdust.
En hann sagöi við þær:
„Skelfist eigi. Þér leitiö að
Jesú frá Nasaret, hinum
krossfesta. Hann er upp risinn,
hann er ekki hér. Sjá, þarna er
staðurinn, þar sem þeir lögöu
hann. En fariö og segið læri-
sveinum hans og Pétri: „Hann
fer á undan yöur til Galíleu.
Þar munuð þér sjá hann, eins
og hann sagði yður"."
Þá var þeirri samfylgd lokið. Jesús
frá Nasaret haföi veriö tekinn af
lífi og lagður í gröf. Þeir höföu
þyrlast í allar áttir, vinir hans sem
mest höfðu með honum verið.
Eftir handtökuna í grasgarðinum
eru aðeins þrír nefndir á nafn í
frásögnum guðspjallanna. Pétur,
sem gekk grátandi beiskum tárum
út úr hallargaröi æösta prestsins
eftir að hafa svariö af sér öll
tengsl viö þennan sakamann. Júd-
as, sem ekki gat horfst í augu við
eigin brigöur og gaf sig dauöan-
um á vald og Jóhannes, sem stóð
viö hliö móður Jesú á meðan
hann háði dauöastríðiö og gaf
upp andann. En konurnar í læri-
sveinahópnum töldu hlutverki sínu
ekki lokiö. Þær fylgdust með hvar
hann var lagður og hugsuðu sér
að búa betur um strax aö loknum
hvíldardegi. Og þær stóöu viö þaö.
Á fyrsta degi vikunnar rifu þær sig
upp fyrir allar aldir til aö Ijúka
þjónustu sinni við látinn vin, þótt
þærvissu ekki almennilega hvern-
ig þær kæmust aö líkinu. Höföu
reyndar áhyggjur af því hver
myndi hjálpa þeim að velta stein-
inum frá grafarmunnanum. Ekki
voru þeir karlmennirnir úr læri-
sveinahópnum neins staðar nærri.
Endalok eða upphaf
Fram að þessu líkist þessi frásaga
meira endalokum en upphafi.
Samt var það svona sem kirkjan
lagði af stað út í veröldina. Leið-
toginn í gröf sinni og fylgjendurn-
ir flúnir í skelfingu, utan konurnar
sem enn áttu nábjörgunum ólokið.
Samt erum viö hér 2000 árum
síðar, á fyrsta degi vikunnar eins
og þá, og tökum undir með millj-
ónum um víöa veröld: „Kristur er
upprisinn, Kristur er sannarlega
upprisinn!"
Það blasti viö þeim opin gröf.
Þegar þær litu inn fundu þær ekki
hann sem þær leituðu aö. En þær
voru sendar meö boö: „Hann er
upprisinn, hann er ekki hér. Farið
og segiö lærisveinum hans og
Pétri: „Hann fer á undan yður til
Galíleu. Þar munuö þér sjá hann,
eins og hann sagði yður"."
Eins og hann sagði yður, já.
Voru þau þá ekki við öllu búin?
Nei, þau viröast ekki hafa verið
viö neinu búin.
Og þegar konurnar tóku að
segja frá, þótti engin sérstök
ástæöa til aö taka þaö alvarlega,
við mig?
enda töldust konur ekki áreiðan-
leg vitni í þann tíö. Reyndar trúir
enginn heilvita maður því aö
dauður maður gangi út úr gröf
sinni, bara sisvona. Og það dugði
ekki til þótt tveir karlanna í hópn-
um segöust einnig hafa séð hann.
Þeim var heldur ekki trúaö, enda
var þetta fólk flest heldur skynugt
og lét ekki segja sér hvað sem var.
Samt erum við hér 2000 árum
síðar, á fyrsta degi vikunnar eins
og þá, og tökum undir með millj-
ónum manna um víða veröld:
„Kristur er upprisinn, Kristur er
sannarlega upprisinn!"
Af hverju látum við hafa okkur
í þaö?
Hvaö breytti þessum vantrúaöa
og vandræðalega fylgjendahópi i
kirkju Krists sem hefur veriö á sig-
29