Bjarmi - 01.03.2004, Blaðsíða 30

urför síðan með þennan boðskap
sem uppistöðu í erindi sínu:
„Kristur er upprisinn, Kristur er
sannarlega upprisinn," - þrátt fyrir
glímuna við vantrú og efa og
þrátt fyrir ítrekaðar árásir efnis-
hyggju og vitsmunahroka sem tel-
ur það eitt hjálpa manninum sem
vitsmunir hans fá afrekað.
lega verið, því hann hafði fæðst á
tilteknum stað og á tilteknum
tima, og ekki var hann kynntur
sem goðsagnapersóna. Hann var
heldur ekki aðeins fortíð, hann var
einnig nútíð. Allt sem um hann
var sagt, - var heyrt og skilið í
Ijósi dauöa hans og upprisu. Og
þessi söfnuður trúaöra tók að
Trúin á upprisuna
Þau mættu honum eitt af öðru og
þekktu hann aftur sem þann sem
hann var og sannfæröust um að
sá sem var - er. Trú hinna fyrstu
votta á hinn upprisna er megin-
ástæða þess að þau tóku að segja
frá honum, ekki í þátíð, heldur í
nútíð. Hefði enginn trúað á upp-
risu hans hefði enginn ómakað sig
að segja frá honum, hvorki lífi
hans né dauða. Mergurinn málsins
fyrir þeim sem sögðu frá var ekki
sagan af honum sem eitt sinn
hafði lifað, heldur vitnisburöurinn
um hann sem enn lifir og mætir
fólki í því sem um hann er sagt.
Hann lifnaði þó ekki við í frásögn-
um úr fortíðinni, eins og gengið
fólk lifnar viö í frásögum af því.
Það voru ekki oröin sem reistu
hann frá dauðum, heldur var þaö
hinn upprisni sem gæddi vitnis-
burðinn lífi. Upprisan gerði þá
sem um hana heyrðu að samtima-
mönnum hans. Hann hafði vissu-
hittast á upprisudaginn, fyrsta
dag vikunnar, og guðsþjónusta
þeirra var ekki til minningar um
hann heldur staðurinn þar sem
hann mætti sínu fólki í orðinu og
trúnni og náöarmeöulunum og
trúin var og trúin er gleðin yfir því
að hinn upprisni er ekki síður ná-
lægur þótt hann sé ekki framar
sýnilegur.
Kjarni trúarinnar
Dauði og upprisa Jesú Krists eru
miðlæg í kristinni trú frá önd-
verðu, ekki aðeins vegna þess aö
þessir atburöir eru miðlægir í veru
Jesú Krists, heldur vegna þess að
þeir eru miðlægir atburðir í tilveru
sérhvers manns. Að heyra um
dauða og upprisu Jesú Krists er að
sjá allt, ekki aðeins veru hans,
heldur einnig veru sjálfs sín í nýju
Ijósi. Að heyra um dauða Jesú
Krists er aö heyra um það sem
varðar dauölegan mann meira en
eigin dauði, vegna þess að þá
heyrum við um hann sem dó fyrir
alla. Fagnaðarerindið boðar mann-
inum að hinn eiginlegi dauði sé að
baki, sá dauði sem bíður sé aðeins
óeiginlegur dauði vegna þess að í
dauða og upprisu Jesú Krists er
maðurinn þegar stiginn yfir frá
dauðanum til lífsins. Að trúa fagn-
aðarerindinu er að heyra það ein-
mitt svona. Að heyra þaö sem
eitthvað sem kemur manni við
meira en manns eigin dauði er að
trúa því. Því að i fagnaðarerindinu
heyrum við ekki aðeins um upprisu
Jesú Krists, heldur einnig um upp-
risu okkar sjálfra. Heyri ég ekki í
vitnisburðinum um Krist fagnaöar-
erindið um eigin upprisu, hef ég
alls ekki heyrt fagnaðarerindið. Eg
hef þá aðeins heyrt frásögu af
kraftaverki sem ósennilegt er að
hafi gerst og kemur mér svo sem
ekkert við. Páll postuli talar
tæpitungulaust um upprisuna sem
grundvöll kristinnar trúar er hann
segir: „Ef Kristur er ekki upprisinn,
þá er ónýt prédikun vor, ónýt líka
trú yðar." En hann heldur áfram og
segir: „En nú er Kristur upprisinn,
sem frumgróði þeirra sem sofnaöir
eru." (1. Kor. 15:17 og 20)
Og þessi upprisa er ekki and-
legt fyrirbæri, því að Biblían þekk-
ir enga mennsku aðra en þá sem
er bæöi líkami, sál og andi. Þegar
við því játum trú á upprisu
mannsins eða upprisu holdsins
erum við að játa upprisu manns-
ins alls og gjörvallrar sköpunar-
innar. Með upprisu Jesú Krists
hefst ný sköpun. Kristin trú er því
ekki ódauöleikatrú, því að ódauð-
leikatrúin greinir manninn að í hið
likamlega sem deyr og hið and-
lega sem lifir. Upprisutrúin er trú
á upprisu mannsins alls, nýja
sköpun, trú á að maöurinn þiggur
að nýju líf úr hendi Guös. Uppris-
an merkir aö einu tengslin sem
halda þegar önnur rofna eru
tengslin við Guö og þessi tengsl
við Guð merkja aö maðurinn er
ekki lengur bundinn við sekt sína
heldur aðeins við Guð. Upprisu-
trúin er trú á nýja sköpun, nýtt
upphaf.
Merking upprisunnar
Upprisan erfrelsun mannsins
undan þvi vonlausa hlutverki sem
hann hefur kosið sér að eiga allt

b
30
j