Bjarmi - 01.03.2004, Blaðsíða 31

undir sjálfum sér í staö þess aö
eiga allt undir Guði. Og þetta nýja
upphaf er þegar orðið og þetta
nýja líf er þegar hafiö í trúnni.
Það er hér og nú, það er líf í trú á
það sem þegar er gefið með
dauöa og upprisu Jesú Krists. Og
þetta er líf í von, eftirvænting um
það sem enn er ekki orðiö, þótt
það sé þegar oröiö. Eða eins og
guðfræðingurinn Karl Barth orð-
aði það: „Páskarnir eru hinn stóri
pantur vonarinnar, en samt er sú
framtíö sem vonast er eftir orðin
að nútíð i páskaboðskapnum.
Páskaboðskapurinn eryfirlýsing
um sigur sem þegar er unninn.
Stríðið er á enda, - þótt einstaka
herdeildir hleypi af skotum vegna
þess að þær hafa ekki heyrt um
uppgjöfina. Spilinu er lokiö, þótt
andstæöingurinn geti enn leikið
fáeina leiki. í raun er hann mát.
Klukkan er gengin út, þótt
pendúllinn sláist enn til nokkrum
sinnum. Það er i þessu millibils-
ástandi sem við lifum, hiö fýrra er
farið, sjá allt er oröiö nýtt, þótt
enn sé það ekki bert." Þaö er þessi
lifandi von sem veldur því að
kristinn söfnuöur heldur áfram að
ganga til fundar við hinn upprisna
í guðsþjónustunni og heldur
áfram aö vitna um hinn upprisna
sem lifandi staðreynd. Kirkjan rök-
ræöirekki leyndardóma trúarinnar
heldur vitnar um þá sem lifandi
staðreynd. Endurfædd til lifandi
vonar fyrir upprisu Jesú Krists frá
dauðum gengur kristin kirkja, þ.e.
söfnuður Krists, þau sem hafa sett
von sina á hann, til fundar viö lif-
ið, með þeirri gleði og þeim sárs-
auka sem það hefur aö geyma
hverjum og einum, og til fundar
viö dauðann. Því að hann sem
mestu máli skiptir er sá sem ætíð
er nærri þeim sem sett hafa von
sína á hann.
„Kristur er upprisinn, Kristur er
sannarlega upprisinn. Hann hefur
afmáö dauðann." Guö gefi ykkur
öllum gleðilega páskahátíð.
Höfundur er sóknarprestur
viö Hallgrímskirkju i Reykjavík
Sannleikann
eða kærleikann
Hugsanir út frá Efususbréfinu 4:15
Á æskuárunum var stundum farið í
bófahasar og tekin upp hótun úr kvik-
myndum villta vestursins: „Peningana
eða lífið!" En valið var ekki mikið,
peningarnir skyldu teknir, hvort sem
viðkomandi væri lifandi eða dauður.
Viðkomandi réði því einu, hvort yrði.
í umræðu um siðferðismál kemur
stundum svipuð staða upp, annaðhvort
er að velja sannleikann eða kærleikann.
Af tillitssemi viö þann sem málið varöar,
og ekki skal gert lítið úr því, er tilhneig-
ing til að ýta sannleikanum eða kenn-
ingunni til hliöar. Til þess má nota ýmsar
aðferðir. Allt er það gert í nafni kærleik-
ans og hver vill ekki ganga kærleikans
veg? Óskandi væri að málið væri svo
einfalt. En svo virðist ekki vera.
Kirkja Krists ber ábyrgð gagnvart
Guöi og mönnum, kenningunni og kær-
leikanum. Páll postuli hvatti Efesusmenn
til að týna hvorki sannleikanum né kær-
leikanum. Okkur er ætlað að „ástunda
sannleikann i kærleika." (Ef. 4:15) Góð
orð, góð áminning, en hvernig í ósköp-
unum er unnt að lifa í samræmi við
þessi orð? Eitt er víst, þaö er hvorki ein-
falt né auðvelt.
Kennimaöurinn leggur áherslu á
kenninguna og rétta boðun. Sálgætirinn
á kærleikann og kærleiksþjónustuna.
Kirkjan þarf að sinna hvoru tveggja, ekki
aöeins öðru hvoru. Þar sem kenningin
og sannleikurinn týnist verður lítið ann-
að eftir en mannúðarstefna með visku
mannsins að leiðarljósi um hvað sé gott
og illt, rétt og rangt, kærleikur eða and-
hverfa kærleikans. Grundvöllurinn verður
besta lagi góö og heilbrigð heimspeki
mannúðarstefnunnar. Hin hættan er sú
að týna kærleikanum í nafni kenningar-
innnar. Þarsem kærleikurinn týnist
hafnar fólk auöveldlega í lögmálshyggju
og fariseisma.
Þar sem barist er týna menn gjarnan
kærleikanum, einnig þegar barist er fyrir
góðum málstað að þeirra eigin eða ann-
ara mati. Ástæðan er sú að þegar barist
er fyrir einhverju er einnig barist gegn
einhverju öðru. í baráttu týnir fólk
gjarnan kærleika sínum nema til þess
eða þeirra sem barist er fyrir.
Svo virðist stundum sem kærleikurinn
stangist á viö sannleikann. Eða aö kær-
leikurinn tali gegn kærleikanum. Viö
slikar aðstæður er erfitt að nota aöeins
eigið hyggjuvit. Þar höfum við Guös orð,
okkur til leiðsagnar og hjálpar. Við allar
kringumstæður þurfum viö að biðja um
að halda auömýkt okkar frammi fyrir
Guöi og náunganum.
Jesús fyrirgaf syndir, en afsakaði þær
ekki. Hann tók öllum opnum örmum og
kallaði fólk til iðrunar og nýs lífs. Armur
okkar á að vera öllum opinn, þeim sem
eru okkur ekki sammála, þeim sem lifa á
annan hátt en við kjósum og þeim sem
skilgreina sig sem andstæðinga okkar.
Biblían okkar þarf lika aö vera opin, lesin
og leiðsögn okkar í lifsins ólgusjó. Að
sameina þetta tvennt getur reynst hrika-
lega erfitt. Það er engu að siður köllun
okkar sem einstaklinga og kirkju. Lausn-
in er ekki alltaf einföld og sársaukalaus,
en orðin standa um að ástunda sann-
leikann í kærleika. Stundum virðist það
ógerlegt. Mættum við engu að siður fá
náð til aö keppa eftir því í umgengni
okkar viö aðra og Ritninguna.
Ragnar Gunnarsson
31