Bjarmi - 01.06.2004, Blaðsíða 4

Ragnar Gunnarsson
Ljósmynd: Hans Kristofer Goa.
Ég gekk eftir Víöimelnum í
Reykjavík um daginn. A gang-
stéttinni andspænis sendiráöi
Kínverska alþýðulýðveldisins sat
ungur drengur á fermingaraldri í
tilbeiðslustöðu með lokuð augu
en beindi höndum sínum í átt aö
sendiráðinu. Ekki vissi ég alveg
hvað hann var að gera en eflaust
vildi hann hafa áhrif, tjá trú sína
eða fá að iðka og um leið að vera
ákveðin ógnun eða mótmæla.
A unglingsárunum minnist ég
þess að hafa heyrt talað eða lesið
um „Gulu hættuna", þegar Kín-
verjar yrðu svo margir að þeir
myndu flæða yfir heiminn og
leggja hann undir sig. Napóleon á
að hafa sagt: „Þegar Kína vaknar
mun heimurinn skjálfa." Hvort
sem fólki finnst eitthvað til í þess-
um staðhæfingum eða ekki er þvi
ekki aö neita að augu fólks bein-
ast í auknum mæli aö þessu víð-
feðma og fjölmennasta ríki ver-
aldar meö yfir 1,3 milljaröa íbúa.
Staöa Kína á alþjóöavettvangi á
án efa eftir að styrkjast með
bættum efnahag landsins. Á und-
anförnum árum hafa augu sumra
beinst að stöðu trúarbragða og þá
einkum kristninnar í Kína. Að fá
rétta yfirsýn yfir gang mála er
hins vegar engan veginn einfalt
og alltaf hætta á þvi aö alhæft sé
út frá einsökum atburöum og að-
gerðum.
Kristniboð
í ríki mikilla breytinga
Kína hefur siglt hraðbyri inn í nú-
tímann með áherslu á vísindi,
menntun, fjölmiöla, löggjöf, lýð-
ræði og góða ráðsmennsku lands-
ins gæða og efnahags. Á þaö hef-
4