Bjarmi - 01.06.2004, Síða 19

Katrín Magnúsdúttir
Barnið mitt, má ég
eiga við þig eitt orð ...
Flest trúum við því að Guð sé til.
Að hann sé heilagur. Að hann
stjórni öllu.
En hver er Guð? Hvert er eðli
hans?
Ég hugsa að flest ykkar séu
eins og ég, eöa kannist að ein-
hverju leyti við ykkur í þessari lýs-
ingu hér.
Ég var nefnilega alltaf að
reyna að þóknast Guði. Ég reyndi
að halda boðorðin.
Ég hélt að það væri honum
þóknanlegt að bjóða fram hina
kinnina ef ég væri slegin.
Ég hélt að ég ætti alltaf að
þegja og vera góö. Láta bjóða mér
allt í nafni kristninnar.
Ég trúöi því líka að Guö hjálp-
aöi þeim sem hjálpuðu sér sjálfir.
Ég fór alltaf meö bænirnar
mínar. Og ég leitaði alltaf til Guðs
um styrk ef einhverjir erfiöleikar
bjátuðu á.
En eitthvað vantaði, hvað...?
Góður uppvöxtur, en...
Frá því ég var barn þá fannst mér
alltaf gott að kíkja inn á sam-
komur hjá KFUMEtK eöa að fara í
sunnudagaskólann. Það gaf mér
alltaf góöa tilfinningu að syngja
sálmana og það voru nokkrir
sálmar sem voru í uppáhaldi hjá
mér. Þaö voru m.a. sálmarnir
„Guð vill að ég sé honum sól-
skinsbarn" og „Ó faðir gjör mig
lítið Ijós." En „Ó Jesú bróðir
besti," „Ástarfaðir himinhæða" og
„Enginn þarf að óttast síður" skil-
uðu samt alltaf sínu. Ég trúi því
að ég hafi búið aö þessari ein-
lægu barnatrú sem ég hafði og
hún hafi í raun bjargað mér í
gegnum margt. En mig langar til
þess að segja ykkur frá reynslu
sem opnaði augu min fyrir hver
Guö er í raun og veru!
Eins og ég hef tekið fram þá
fannst mér ég vera góð kristin
manneskja. En hið innra meö mér
var mikill sársauki sem ég hafði
bælt niður. Ég haföi brostið hjarta.
Ég hafði reynt að vera sterk og
brosa i gegnum tárin. Bitið á jaxl-
inn og reynt að vera jákvæð og
skilningsrík. Ég hafði eins og við
flest þurft aö takast á við lífiö sem
oft sýndi á sér grimmilegar og
ómannúðlegar hliðar. Ég var föst í
böli sem ég gat ekki losað mig út
úr, sama hvað ég reyndi. Mér
fannst ég vera gömul þó að ég væri
ung manneskja. Sál mín var út-
brunnin. Ég lifði lífi sem ég hafði
ekki valið mér sjálf. Ég þráði líf í
jafnvægi. Ég þráði innri frið og sátt.
Ég þráði hamingju og lífsgleði.
Það kom tímabil í mínu lífi þar
sem fótunum var algjörlega kippt
undan mér. Ég átti ekkert eftir. Ég
var algjörlega gjaldþrota á anda,
sál og líkama - félagslega og fjár-
hagslega.
Á því tímabili las ég í kvöld-
bæn í fermingarsálmabókinni að
Guð elskaði mig að fyrra bragöi!!!
Það sem enginn mannlegur
máttur hafði getað gefið mér gaf
Guð mér á einu augabragöi. Skil-
yrðislausan kærleika. Kærleika
sem bara elskaöi og kraföist ein-
skis í staðinn. Ég hafði alltaf þurft
að fórna svo miklu fyrir að vera
elskuð og viðurkennd. Ég hafði
aldrei fyrr mætt kærleika sem
fyllti hjarta mitt án þess að taka
eitthvað í staðinn. Kærleikur Guðs
tók að bræða niður það sem var
frosið innra með mér. Ég fór að
finna fyrir innri hlýju og vaxandi
innri myndugleika.
Fermingarheitið endurnýjað
Til þess að gera langa sögu stutta,
þá tók ég nýja afstöðu. Ég endur-
nýjaði fermingarheit mitt. Ég geröi
meðvitaö og af fullri alvöru að
nýju Jesú að Drottni og leiðtoga i
mínu lífi. í Rómverjarbréfinul0:9
stendur: Ef þú játar með munni
þínum: Jesús er Drottinn og trúir í
hjarta þínu, að Guð hafi uppvakið
hann frá dauðum, muntu hólpinn
verða. Það að „frelsast" eða að
veröa hólpinn þýðir m.a. eftir
orðabók; bjargað, hættan er liðin
hjá, frelsi, öryggi, friöur og jafn-
vægi. Ég fann strax og ég tók
þetta skref, fyrir vernd Guðs. Mér
fannst ég líka vera komin heim ef
hægt er að segja svo.
Guð fór að eiga við lif mitt.
Áður en ég fékk innri lækningu og
fyrirdæmingin stjórnaði lífi mínu,
þá gat ég ekki tekið á móti neinu
góðu, mér fannst ég ekki eiga það
skilið. Þegar Guö fór að eiga við
líf mitt þá fann ég að ég varð að
gera upp öll min mál við hann. Ég
fann að fyrr gæti ég ekki verið
heil manneskja. Ég var stöðugt
meö nagandi samviskubit. Fyrir-
dæmingin og skömmin voru svo
sterk hið innra meö mér að ég reif
mig niður fyrir allt sem ég sagði
og gerði. Ég átti alltaf von á ásök-
unum eða refsingu.
Ég var svo hrædd við að koma
meö alla þessa skömm til Guðs,
því ég trúði þvi að ég ætti allt
slæmt skilið. Mér fannst alltaf
einhver innri rödd segja: „Ef þú
bara vissir hver ég er þá myndir
þú ekki elska mig." Mér fannst ég
svo óhrein. En ég þráði svo sterkt
að verða hrein, sama hvað það
kostaöi og ég kom með alla mína
skömm til Jesú. Ég sagði honum
frá öllum mínum leyndarmálum
og öllu sem hafði legið svo þungt
á hjarta minu. Hann hafnaði mér
ekki eins og ég hafði óttast, hann
ásakaði mig ekki heldur eins og ég