Búnaðarrit - 01.01.1944, Page 232
164
BÚNAÐA II R I T
hafi búpeningi fjölgað mjög, og að hinar auknu rækt-
unarframkvæmdir hafi fyrst og freinsl orðið til þess
að fjölga búpeningi fremur en að fóðrun hafi batnað
sem skyldi. Af þessu dró ég þá ályktun, að enda þótt
meðferð búpenings væri nú nokkru betri en áður,
væri samt fjöldi búpenings í landinu svo miklu meiri
nú en áður, að öll líkindi væri til, að rányrkjan hefði
aldrei verið meiri en hin síðari ár.
í niðurlagi greinarinnar er tekið fram, að í raun
og veru sé það hið mesta happ, að rekja megi frum-
orsakir flestra landskemmda til rányrkjunnar en ekki
til annarra, svo sem veðráttu, eldsumbrota, eða anu-
arra óviðráðanlegra orsaka, þvi að þá er á valdi
landsmanna sjálfra að nema þá orsök burt með rækl-
un í slað ránbúskapar.
Loks er iögð áherzla á nauðsyn þess, að komast
sem fyrst að hinu sanna og rétta um viðskipti manna
og gróðrar, því að eitt af aðalskilyrðum fyrir fram-
tíð landbúnaðarins er, að landið sá rétt setið.
Þótt ritgerð þessi sé frumsmíð og ýmislegt megi
auðvitað að henni finna, tel ég engan vafa á, að álykt'-
anir mínar séu réttar í aðalatriðum. Mér virðist svo,
sem hér sé um mikið alvörumál að ræða, ekki ein-
ungis fyrir þá, sem landbúnað stunda, heldur og
fyrir alla þegna þjóðfélagsins. Þetta er og mikið
framtíðarmál, því að það skiptir komandi kynslóðir
eigi minna en þá, sem nú lifa, hversu landið er selið.
Það er mál, sem eigi má lolta augum fyrir, ef bú-
skaparlagið hér á landi er enn með þeim hætti, að
gróðurlendið dregst sífellt saman í stað þess, að það
ætti að aukast og vaxa með hverju árinu. Af þess-
um ástæðum tel ég mjög æskilegt, að um þetta mál
væri ritað af fullri alvöru.
Þess vegna þótti mér vænt um, cr Ólafur Jónsson
sagði mér frá því á síðasta vori, að liann myndi skrifa
um greina mina og gera ýmsar athugasemdir við