Samtíðin - 01.12.1947, Blaðsíða 10

8
SAMTÍÐIN
leiðslu vora, en það getur aftur á
móti orðið til ])ess, að vér getum
aukið framleiðsluna og eflt almenn-
an þjóðarhag. Með því gætum vér
dregið úr nefndum og alls konar
umstangi hér innan lands, sem ekk-
ert gefur af sér, en kostar of fjár
og öllum væri fyrir lieztu að vera
án. En að kynna sér ítarlega, hvaða
vörur fást hagkvæmastar í stóru, ó-
kunnu landi, gæði þeirra og lægsta
verð, er mikið verk, einkum í hyrj-
un. Til þess þarf langan tíma og
kunnáttu, en í hvorugt má sjá, ef
vel á að fara. A þessu sviði mega
hvorki ráða sleggjudómar né trú,
heldur vissa. Það er ekki nóg, að
koma til Parísar og spásséra þar um
Champs-Elysées eða Avenue de l’Op-
era, Rue de la Paix eða Rue de Ri-
voli í nánd við Place de la Concorde.
Þar sjá menn yfirleitt lítið af vör-
um, sem oss mcga að gagni koma,
og er lítið að miða við það verð,
sem þar er. Þeir, sem þar hafa búð-
ir og skrifstofur, verða að borga,
auk almenns kostnaðar, mjög háa
skatta til borgarinnar, aðeins vegna
þess, að þeir hafa búðir sínar og
skrifstofur á þessum stað. Sami hlut-
ur kostar þar kannske þriðjungi eða
allt að helmingi meira en t. d. á
Placc de la Bastille. Menn verða að
kynna sér verð hlutanna í verksmiðj-
unum, sem framleiða þá, en þær eru
dreifðar út um allt land, eftir því,
hvar skilyrðin eru bezt til að fram-
leiða hvað fyrir sig. Þar fæst margt
til útflutnings, sem hvergi sést í búð-
argluggum í Frakklandi. Opinbert
eftirlit er með úthlutun hráefnis.
Það fær framleiðandi oft eingöngu,
ef hann getur sýnt skilríki fyrir því,
að hann framleiði til útflutnings. Svo
er meðal annars með framlciðslu á
fataefni úr ull. Ullin er flutt inn frá
Astralíu og Suður-Afríku, en ullar-
dúkarnir seldir úr landi, til dæmis
til Stóra-Bretlands. Og sumir þeirra
hafa iafnvel stimpilinn „Made in
England“.
Þetta er nú orðið lengra mál en
ætlazt var til í upphafi og því verð-
ur hér að láta staðar numið, enda
þótt ýmsu mætti enn við bæta.
jyjOLIÉRE, hinn heimsfrægi, frakkn-
eski leikritahöfundur, var eitt
sinn spurður, hvernig á því mundi
standa, að konungar í suraum lönd-
um væru taldir færir um að stjórna
ríki fjórtán ára gamlir, en fengju
ekki að kvænast, fyrr en þeir væru
orðnir átján ára.
„Ég geri ráð fyrir, að það sé vegna
])ess, að það er miklu örðugra að
stjórna kvenmanni en konungsríki,“
svaraði Moliére.
„Ég gaf homirn 10 krónur, af því
ég þekkti föður hans.“
„Varð hann ekki alveg forviða
gfir því?“
„Jú, en hann jafnaði sig fljótt og
spurði, hvort ég hefði ekki þekkt
föðurbróður sinn líka.“
AHar fáanlegar
SPORTVÖRUR
á einum stað.
Austurstræti 4 . Sími 6538