Morgunn - 01.12.1922, Síða 32

126
MORGUNN
á krossinum, og loks »Hope Trueblood*, saga frá Eng-
landi.
Bækur þessar vöktu mikla athygli sökum bókmenta-
gildis þess, sem þær hafa til að bera. Mállýzkan kvað
vera svo rjett og »ekta«, að því er menn komast næst,
að ætla mætti það ógerning öðrum en þaullærðum mál-
fræðingum, að uota hana þannig, og þeim þó aðeins með
mikilli yfirlegu og ritum til stuðnings. En P. W. notar
hana í samræðum og skáldskap alveg viðstöðulaust, og
segja fróðir menn, að ekki muni hún hafa notað meira
en tylft orða þeirra, sem yngri eru en frá 17. öld, og
leiki þó vafi á um sum. Ef hún þekkir nokkuð til hátta
og hluta nú á tímum, þá varast hún vandlega að láta
það í Ijós, en aftur er hún þaulkunnug háttum, venjum
og búningi frá Englandi á 17. öld, einkum þó sveitalífinu.
Verður oft að leita í orðabókum að orðum og máltækj-
um, sem hún notar, af því að enginn viðstaddur skilur
þau, sökum þess að þau eru löngu úrelt. Enn fremur
notar hún venjuleg orð i úreltum merkingum. Það þykir
kunnugum sannað, að frú Curran hafi ekki þá mentun
og þekkingu, sem þyrfti til þess að »yrkja« skeytin, og
hún heflr sjálf aldrei ritað annað en sendibréf, — svo að
úr undirvitund hennar geta þau varla verið, því að sam-
kvæmt sálarfræði nútímans getur undirvitundin aðeins
gefið það frá sér, sem maðurinn hefir áður lært eða feng-
ið vitneskju um í gegnum skilningarvitin. Dr. Morton
Prince, alkunnur taugalæknir hélt þó fram undirvitund-
arkenningunni og bauðst til að losa frú Curran við Pa-
tience Worth með dáleiðslu, en því góða boði var neitað!
Að svo miklu leyti sem eg hefi vit á skáldskap, get
óg sagt það, að flest kvæði og oofintýri eftir P. W. eru
ljómandi falleg og skáldleg að ofni og meðferð, en yfir
mörgum þeirra hvílir einhver töfrandi dularblær, og grunn-
hljómurinn í þeim, sem virðist berast utan frá seiðandi
og jafnvel ægilegu brimróti ókunnra hafa, er JcœrleiJeur,
— kærleikur til allrar náttúru, lifandi og dauðrar; kær-