Morgunn - 01.12.1922, Blaðsíða 94

188
MO RGUNN
þrungin af lífi, ljósi og sælu, aö við hliðina á því verður
þetta jarðneska vökulíf líkast vondum draumi. Læt eg
svo útrætt um þeasa hlið reynslu minnar og sný mér nú
að sjálfum frásögunum.
Eg þótti vera einræn sem barn, hafði lítið gaman af
að leika mór með öðrum börnum, en fór einförum og undi
mér best í einveru úti í náttúrunni. Vafalaust heíir þetta
stafað frá hinu einkennilega innra lífi, sem eg lifði þá,
og sem eg talaði aldrei um við nokkurn mann, datt meira
að segja aldrei í hug að tala um við neinn. Eg átti þá
vanda fyrir að komast i það ástand, sem Jakob Smári
hefir nefnt »hugljómun«, og hann iýsir svo snildarlega í
grein sinni í »Eimreiðinni« um það efni. Eg efast um,
að eg hefði þorað að reyna til að lýsa þessu ástandi fyrir
ykkur, hefði þessi grein Smára ekki verið komin út. Það
þarf skáld til þess að geta gert öðrum slíka hluti skiljan-
lega. Eg hefi líklega ekki verið nema svo sem 7 ára,
þegar þetta kom fyrir mig fyrsta sinn; eg man það enn,
eins og það hefði gerst í gær. Eg var ein frammi í eld-
húsi, sat þar og sökti mér niður í liugsanir um það, hvern-
ig á því gæti staðið, að telpa, sem eg þekti á næsta bæ,
væri Sigga í Yztagerði, en ekki eitthvað annað, en eg
væri aftur á móti Alla í Miklagarði; svo var eg kölluð
þá. Svo fór eg að hugsa um fleiri og fleiri, og altaf voru
það þessir aðskildu einstaklingar, sem vöktu undrun
mína. Þá var skyndilega eins og kipt væri burt þess-
um múrum, sem aðskildu einn M öðrura; mcr fanst eins
og einBtaklingBvitund mín þenjast út og sameinast altil-
verunni; eg var ekki lengur háö þessura takmarkaða lík*
ama mínura, heldur var sem eg væri komin út yfir tima
og rúm og lifði í eilífðinni. Samfara þessari skynjun var
óendanleg sælutilfinning, alt annars eðlis en eg hafði
nokkru sinni áður fundið til; sú sæla var ekki hvað sizt
bundin við þá tilfinningu, að allir eiustaklingarnir, sem
eg hefði verið að hugsa um, ættu hlutdeild í þessu með
mér, að við værum i raun og veru öll sameinuð, öll eitt.