Morgunn - 01.12.1922, Síða 40

134
MORGUNN
sanni segja, að hún sé einstök í sinni röð, þótt eitthvað
í sömu átt kunni að hafa komið fyrir. —
Einusinni var P. W. spurð snögglega: »Hver ert þú?«,
og jafnskjótt svaraði hún: »Eg er Hann, á sama hátt og
þú. Þið eruð af Honum komin*. Og i annað skifti sagði
hún: »Eg er alt, sem verið hefir; alt, sem er; alt, sem
verða mun; þvi að það er Hann«. Þetta gæti litið svo
út, sem hún segist vera guð, en í sambandi við önnur
ummæli hennar er það auðskilið. »Þú ert frá Honum*,
Bagði hún aftur, »já, og ég er frá Honum, og þið eruð
frá Honum, og Hann er alt og í öllu*.
Um eðli lífains eftir dauðann er hún fremur fáorð og
virðist hyggja, 'að okkur sé um megn að skilja það til
hlítar, fyrr en við deyjum og fáum að sjá það. Hún seg-
ir aftur og aftur, að Náttúran sé sjálf bezta sönnunin
fyrir öðru lífi. Og hún spyr: »Hvers vegna skyldir þú
lifa þessi fáu ár þín í dapurleika, þegar umhverfis þig
eru loforð og fyrirheit Hans? Þú ert sannarlega eins og
visnuð hönd, sem heldur á nýútsprunginni rós«. Sann-
leikann kveður hún ekki finnast í orðmörgum bókum,
heldur í brosi barnanna, og óteljandi mergð þeirrar sköp-
unar og upprisu, sem við höfum jafnan fyrir augunum.
En henni er ekkert illa við efann, — þann efa, sem er
hreinskilinn og leitar sannleikans: »Af fræi efa þíns mun
spretta trú«, segir hún. 0g hún bendir okkur á svöluna,
8em leitar út í blámann, til suðurlanda, — þar sem hún
býst við að finna ættfólk sitt. »Við vöknum á umliðnum
árum«, segir hún og á þar við, að við munum vakna af
dái dauðans meðal horfinna vina og minninga, þar sem
jafnvel »veslingurinn, sem ataður er glæpum, mun laug-
ast í ljósi, varpa fræi sínu í raold og bera. ávöxt«. Og
hún lofar okkur, er við vöknum, »fornum unaði, og sorg-
um, sem hafa þroskað ástúðlegt hjarta«, en þegar hún
var spurð, hvort nýjar sorgir yrði til í öðru lifi, svar-
aði hún:
»Nei. Jörðin er heimkynni sorgardraumsins. Því að