Morgunn - 01.12.1922, Qupperneq 77

M.ORGUNN
171
Margir líta svo á, að margt sé líkt með vorum tím-
um og dögum frumkristninnar. Breytingarnar, sem fram
eru að fara á vorum dögum, séu að ýmsu leyti næsta
líkar þeirri stórfeldu bylting 1 hugum manna, sem þá
gerðist. Eg held, að töluvert sé satt í þessu.
Ein aðalhliðin á þeirri miklu breyting var í því fólg-
in, að hugmyndirnar stækkuðu eða vikkuðu. Sams konar
útþensla trúarhugmyndanna er að fara fram og þarf að
fara fram á vorum dögum. Ef það er athugað, sem nú
er að gerast í andlegum efnum með þjóðunum, fær eng-
inn neitað því, að hin föstu mót hinna gömlu trúarhug-
mynda bresta óðum sundur. Það er annað aðaleinkennið
á trúarlífl nútímans. Hitt er áköf leit eftir einhverju
nýju. Sú leit kann oft að vera fálmkend, en hún er
sprottin af alvarlegri og djúpri þrá. Vafalaust er þetta
vottur þess og merki, að mannkynið er að stíga eitt
sporið fram á við á sinni seiníörnu framfarabraut.
Ef svo er, þá lærum vér af að athuga víkkun hug-
myndanna á dögum postulanna. Þá voru ekki síður erf-
iðir timar en nú, og þá voru líka raargir, sem skildu ekki,
hvert stef'ndi, og vildu því ólmir spyrna móti breytingun-
um, sem kristindómurinn hafði í för með sér.
Þér heyrðuð, að textinn byrjaði á þe9su: »En post-
ularnir og bræðurnir, sem voru í Júdeu, heyrðu að heið-
ingjarnir hefðu einnig tekið við orði Guðs*. Þér getið
vart gert yður í hugarlund, hver bylting í hugsunarliætti
var að fara hér fram. Gyðingar höfðu greint sig svo
mjög frá öðrum þjóðum, að postulunum sjálfum fanst það
i fyrstu óhæfa, að prédika fagnaðarerindi Krists fyrir
öðrum en Gyðingum eða þeim, sem gengið höfðu undir
gyðinglegar venjur og tekið trú Gyðinga að eiuhverju
leyti. Þetta var orðin afleiðingin af því að hafa öldum
saman talið sig Guðs útvöldu þjóð. Frumsöfnuðunum
kristnu kom ekki til hugar að boða öðrum en Gyðingum
hina nýju kenning. Postulunum sjálfum hefir vafalaust
verið minnisstæðust þessi áminning Jesú, þá er hann sendi