Morgunn - 01.12.1922, Blaðsíða 83

MOEftUNN
177
honum. Er það ekki ávinningur, að hugmynd vor um
gæzku Guðs og réttlæti vikkar þetta? Það er auðgun, en
ekki missa. Kristindómur vor vex, en minkar ekki við
það. Og vér minnumst orða Krists: »Eg á líka aðra
sauði, sem ekki eru af þessu sauðabyrgi; þá byrjar mér
og að leiða, og þeir munu heyra mína raust; og það mun
verða ein hjörð, einn hirðir«.
Hitt atriðið er það, að full þekkingarvissa er að fást
um samband vort við næsta tilverustigið og um leið sann-
ari skilningur á upprisu allra manna og framhaldslífi eftir
líkamsdauðann. Spyrjið suma þá, sem setið hafa í sorgar-
myrkri og hlotið hafa skeyti að handan, hvort sú víkkun
trúarhugmyndanna sé ekki ávinningur. Eða leggið þá
spurning fyrir hina deyjandi, sem slept hafa öllum hleypi-
dómum, en veitt hinni nýju þekking viðtöku og látið hana
fiytja sér huggun og frið.
Sumarið 1921 var haldinn merkur fundur með lýð-
háskólamönnum Norðurlanda. í merkasta erindinu,sem þar
var flutt um trúmálin, sagði nafnkunnur áætismaður meðal
annars þetta: »Það er að mínum dómi vafamál, hvort það er
nokkurn tíma réttmætt að reyna að koma ákveðinni trúar-
skoðun inn hjá öðrum. Og þegar í hlut á fullorðið fólk,
þá er það bæði gagnstætt siðgæði og trú. Það er til æðra
markmið en að leitast við að koma trúarskoðun sinni inn
hjá öðrum; aö reyna að leysa þá eilífðarþrá, sem til er í
hverjum manni«.
Ætlið þér ekki, að hin nýja víkkun trúarhugmynd-
anna hjálpi til að leysa eilífðarþrána í brjóstum margra?
»En er þeir heyrðu þetta, þögnuðu þeir og vegsömuðu
Guð og sögðu: Guð hefir þá einnig gefið heiðingjunum
afturhvarf til lífs«. Það voru niðurlagsorðin. En áður
var þetta komið í skýrslu Póturs: »En jafnskjótt og eg
fór að tala, féll heilagur andi yfir þá (o: heiðingjana), eins
og yfir oss í upphafi*. Það var víkkun í tvennu tilliti.
Hugarfar safnaðarins eða kirkjunnar stækkaði; heið-
12