Morgunn - 01.12.1922, Qupperneq 109

MORGUNN
203
á Sandá að kenna«. Jóhannes á Sandá var bóndi frammi í
dalnum, en aldrei grenslaðist eg eftir, hvernig hann átti
að hafa hindrað rjómaflutninginn.
Annað þetta sumar hafði eg nokkrum sinnum ein-
kennilegar sýnir. Þær höguðu sér í öll skiftin mjög líkt.
Eg glaðvaknaði altaf um miðja nótt og fanst, að eg mundi
eiga að sjá eitthvað. Rúmið mitt stóð undir glugga, og
það, sem eg sá í þessi skifti, birtist mér á himninum.
Þegar eg leit út, sýndist mér altaf vera kafþykk þoka,
nema efst uppi í himinhvolfinu var dökkblár blettur, svo
einkennilega blár, að slíkan bláma hefl eg annars aldrei
séð. Á þessum bláa grunni birtust svo sýnirnar, sem
voru einhverjar myndir, gular eða lýsandi. Alt var þetta,
sem eg sá á þennan hátt, ákaflega fallegt, og mér þótti
mjög vænt um þessar sýnir, en skal engum getum að
því leiða, hvað þær hafa átt að túkna. Mér fanst sýn-
irnar altaf standa yfir nokkrar mínútur að minsta kosti;
eg settist upp í rúminu, til þess að athuga þær betur,
eg lét aftur augun eða leit af þeim, en þær voru óbreytt-
ar, þegar eg leit á þær aftur. Svo fór smámsaman alt
að iða fyrir augunum á mér og verða óskýrt, þar til er
það var ;eins og sýnirnar slokknuðu, en þá var þokan
horfln lika, þvi að þetta kom aldrei fyrir nema í heið-
skíru veðri. Sá eg aldrei stjörnur á himninum, fyr en
t
sýnin var horfin. I seinasta skiftið, sem eg sá nokkuð á
þennan hátt, var blái grunnurinn með langstærsta móti.
Yfir hann þveran voru gyltar línur; gat eg séð orðaskil
og hvern staf út af fyrir sig; svo voru þeir stórir. Eg
fór að reyna til að lesa úr letrinu með hinni inestu áfergju,
en áður en eg gat fengið nokkurt samhengi, fór alt að
iða fyrir augunum á mér og hvarf mér síðan. Eg sakn-
aði sýnanna mjög, þegar tók fyrir þær, en ekki gat eg
framkallað þær með vilja míuum eða þrá.
Eg gat þess áðan, að eg hafði fyrir venju að leggja
mig út af litla stund á daginn, þegar eg hafði lokið störf-
um mínum. Þegar eg var að vakna aftur, var eg stund-