Morgunn - 01.12.1922, Qupperneq 115

MORG UNN
209
fari — jafnvel þá gera þeir rekistefnu út af því, að sumt
af því 8é ekki nógu háleitt, sem þeim er sýnt. Þeir eru
í stuttu máli ágætt sýnishorn þess, hvernig menn, sem
fást við rannsókn dularfullra fyrirbrigða, mega ekki vera.
Og að því, er til mannanna sjálfra kemur, virðist
árangurinn hafa orðið fremur lélegur og lítilmannlegur,
þrátt fyrir öll þau undur, sem fyrir þá hefir borið. Svo
er að minsta kosti um þann manninn, sem var aðalleið-
togi spíritistanna í Hróarskeldu um það leyti, sem mest
gerðist þar, A. Carolsfeld-Krausé. Hann virðist reyndar
ekki í neinum vafa um það, að hann hafi náð sambandi
við framliðna menn. En hann telur trygginguna enga
gegn því, að vondar, ósýnilegar verur nái valdi á sam-
bandinu, og fyrir þvi megi menn ekkert við þetta eiga.
Svo að hann segir sig úr sinum spiritistiska félagsskap,
og afneitar spíritismanum og öllum hans verkum og öllu
hans athæfi.
Reynsla þessa manns er aðalrökin, sem dr. M.-L. færir
fyrir sannfæring sinni um djöfullegan uppruna spíritismans.
Vér reynum, eins og áður er að vikið, að færa honum það
til málsbótar, hve óhöndulega hefir tekist með þetta mál
i næsta nágrenni við hann. En vér höldum fast við það,
að til þess þarf mikla góðgirni. Hver meðalgreindur mað-
ur á að sjá það, að ekki er rétt að dæma alheimshreyf-
ingu eftir því einu, hvernig hún birtist í einhverjum smá-
bæ, því síður eftir þeim áhrifum, sem hún kaun að hafa
á einhvern einstakan mann. Og næg gögn eru fyrir hendi
til þess að hver hleypidómalaus maður geti sannfærst um
það, að áhrifin af spiritismanum, hafa yfirleitt ekki orðið
þau, sem þessi Hróarskeldumaður segir frá — að hann
hefir orðið ótölulegum manngrúa til óumræðilegs fagnað-
ar og verulegrar sálubótar.
Vér látum oss nægja að benda á eitt dæmi, sem nú
virðist liggja allnærri. England er aðalland spiritismans
og sálarrannsóknanna. Þar hafa ýmsir af hinum frægustu
vísindamönnum þjóðarinnar sannfærst um sambandið við
14