Morgunn - 01.12.1922, Side 132

226
MORGUNN
ekki af því, þangað til eg sá, að kom eins og trekkgat á
það rétt um miðjuna og út úr því streymir eins og vatns-
gufa eða straumur, ljósblár að lit, og gaf eg af mér hljóð
og fann til fagnaðar og sagði: »Sjáið nú til«. Þetta vatn
streymir svo yfir alla baðstofuna, þar sem hinar verurn-
ar höfðu verið, en þá var eins og gufan félli i tvo parta,
því hún var eins og skurn utan um þennan vatnsúða,
og gufupartarnir völsuðu hver utan um annan, þar til
þeir hurfu mér beint upp í baðstofumæninn og alt hvarf
mér sjónum.
Eg kvaddi konuna án þess að segja henni, hvað eg
hafði séð; eg fann líka að eg var þreytt.
Olína Sigurpdlsdóttir
frá Klömbrom i Þingeyjarsýslu.
Athugasemd.
Því miður hefir Ólína Sigurpálsdóttir ekki látlð neina frekari
skyring fylgja lýsingunni á þessari furðulegu sýn. En það geröi
hún, er hún sagðl mér frá sýninnl helma i Klömbrum í sumar.
Eg hólt þá, að hún hefðl látið slíka skýringu fylgja; ella hefði eg
ritað upp oftir hennl viðbótarskýringu. Nú man eg að vísu margt
af því, en veit eigi, hvort mór er helmilt að sogja frú því öllu. Eg
læt mór því að sinni nægja að geta þessa:
Á Brekku í Aðalreykjadal, sem er örskamt frá Klömbrum, bjó
þá Bergvin JÞórðarson, bróðir Jóns Þórðarsonar, manns Ólínu. Hann
var þá við góða hellsu og talinn hraustmenni. Tveim árum síðar
eða árið 1896 fór að bera á holdsveiki í honum. Ágerðist hún
mjög og lagðlst hann algerlega í rúmlð. Mun fólk hans hafa
verið eitthvað hrætt við smitun af sjúkdómnum. Áð minsta kostl
er það víst, að Ólína fekst mikið við að hjúkra honum. Fór hún
um langt Bkeið daglega að Brekku (árum saman að mig miunir),
til þess að hirða um sár hans, sem voru mikil. Hann fluttlst á
Laugarnesspítala árið 1910 og var þá orðlnn alblindur. Mlkil sár
voru á ifkama hans, og finst mór hann hafa verið oinna hörmu-
legast á slg kominn þelrra holdsvelkra manna, sem eg hefl kynst í