Morgunn - 01.12.1929, Qupperneq 25

MORGUNN
151
aeðri svið og ánægjulegri séu til, sem þeir geti komist á,
er þeir hafa yfirunnið hið lægra eðli sitt. Auðvitað vilja
þessar lítt þroskuðu sálir ekki altaf trúa því, sem verið er
að segja þeim, og þurfa sendiboðarnir oft að fara margar
ferðir til þeirra, án þess að það hafi nokkur áhrif á þá.
Að lokum fara þeir þó að hugleiða, hvernig á því geti
staðið, að þessi maður eða kona, sem til þeirra kemur, sé
svo mikið öðruvísi en þeir sjálfir, hvernig á því standi, að
þau geti farið burtu úr þessu ömurlega umhverfi, og komið
aftur, eftir því sem þau vilja. Hvers vegna þau tali við þá
■með vinsemd og samúð og gefi þeim von, þegar allir aðrir
þar í kringum þá hugsi einungis um sjálfa sig.
Vaknav þá einnig löngun hjá þeim til þess að komast
burtu úr þessum stað og fara þeir þá að reyna að vinna
sig upp á við. Strax og þeir sýna þessa viðleitni, er þeim
‘hjálpað til þess og þeim leiðbeint af öðrum, sem Iengra
<eru komnir.
Förina upp á við verður að fara smátt og smátt, því
-að sálin verður að taka hina andlegu fæðu, sem henni er
veitt á þeirri leið, i smáum skömtum, þegar hún hefir farið
algerlega eða mikið til á mis við hana í jarðlífinu. Á þeirri
leið verða fyrir henni skólar, þar sem hún er hvött til náms
•og skilnings á hinum æðri og fegurri sviðum, sem bíða
hennar. En ekki komast menn hjá því að bæta fyrir það,
sem þeir hafa gert rangt í jarðlífinu, og það verður helzt
gert með því, að leggja á sig erfitt verk fyrir aðra og
gleyma sjálfum sér sem mest, hjálpa þeim, sem eru á sömu
leið eða eru nýkomnir. Með því að lifa þannig mest fyrir
^ðra, þokast menn upp á við og ná til æðri sviða.
Að ýmsu leyti getur ástand þeirra, sem hafast við á
laegri sviðunum, stafað af röngum skoðunum þeirra á þvi,
hvað rétt var og hvað var rangt í breytni þeirra. Það má
auðvitað segja, að menn geti seint orðið algerlega ásáttir
um, hvaða athafnir séu góðar og hverjar slæmar. Sumt
íinst manni auðvitað vera augljóst, en þó getur það verið
svo, að það, sem á einni öld eða með einhverri þjóð hefir