Morgunn - 01.12.1929, Qupperneq 45

M 0 R G U X X
171
ustu dögum saman. Lærisveinar hans voru lí'ka uppgefn-
ir. Hann ætlaði að fara með þá á næðissaman stað, þar
sem þeir gætu sett sig í samband við guð og náttúruna,
og hvílt í einu líkama og sál. Þeir fóru yfir vatnið, til
þess að geta notið einverunnar innan um hæðiimar.
En mannfjöldinn hafði gizkað á, hvað hann ætlaðist
fyrir, og varð á undan honum; og þegar hann nálgaðist
ströndina, sem hefði átt að vera mannlaus, var hún full
af miklum manngrúa. Hvernig mundum vér hafa verið
í skapinu, þegar svona var ástatt? Eg mundi að líkind-
um hafa látið undan vonbrigða-tilfinningunni og mér
orðið gramt í geði. ,,En hann sá mikinn mannfjölda, og
hann kendi í brjósti um þá, og hann tók að kenna þeim
margt“, og þessu hélt hann áfram til sólarlags. Þarna
sjáum sér kærleikann í tiltölulega smávægilegu atviki.
Nú skulum vér snúa oss að öðru, sem er mjög mikilfeng-
legt. Um það mál er svo oft talað, en menn gera sér
svo oft litla grein fyrir öllu því, sem í raun og veru er í
því fólgið. Með ráðnum hug kaus hann að vera tekinn
af lífi með ofbeldi heldur en að hætta við viðleitni sína
við að gera öðrum mönnum gott. Þarna var kærleikur-
inn á sfnu æðsta og guðdómlegasta stigi. Og eitthvað af
þeirn kæideika er oss unt að öðlast. En þetta háa stig
kærleikans krefst sjálfsfórnar, krefst þess að iðulega
sé „tekinn upp krossinn“, sem á orðalagi nútímans
merkir það að taka af fúsum vilja á sig örðugleika
kærleikans vegna, öðrum mönnum til heilla. Jesús
sagði, að þetta yrði að gera á hans dögum, og svo er
það enn í dag. Á fyrri dögum urðu menn oft að þola
«ignatjón og fangelsisvistir af því að þeir voru að þjóna
Öðrum, og af því að þeir voru dyggir sannleikanum,
eins og þeim skildist hann vera. Þetta hefir líka komið
fyrir á Englandi, og jafnvel ekki langt síðan. Og eg er
þess ekki fullvís, að sumir spíritistarnir verði ekki að
fara í fangelsi, jafnvel í þessu frjálsa og ágæta landi,
ef sérstök forn og í raun og veru úrelt lög verða ekki
numin úr gildi.