Morgunn - 01.12.1929, Blaðsíða 82

208
M 0 R G U N N
Fundurinn byrjaði með sálmasöng — alkunna
sálminum „Lýs milda ljós“. Hann var sunginn afburða
vel af 6 eða 7 mönnum, sem viðstaddir voru. Áður en
síðasta versinu var lokið, birtist dauft ljós, sem færðist
til í loftinu og sló taktinn við hljóðfallið í laginu.
,,Ekki er mikill vandi að búa þetta ljós út með
brellum“, sagði eg við sjálfan mig: „Það er auðvitað
glampandi málning eða eitthvað þess konar“, og eg varð
enn fjandsamlegri í rengingum mínum.
Miðillinn sat beint á móti mér, og nóg Ijós var í
herberginu frá næturlampa með ljósskýlu til þess að eg
gæti séð andlit hans greinilega, Hann sýndist roskinn
maður, heldur veiklulegur, en einkar vingjarnlefeur á
svipinn.
Bráðlega varð eg þess var, að eitthvað var að taka
á sig mynd beint fyrir framan andlitið á mér — fyrst
var það eins og nokkurskonar þunn slæða, og gegnum
hana gat eg enn séð miðilinn. Þá varð það sterkara og
ógagnsærra, og jafnframt fór eitthvað mjúlct og kalt,
eins og hönd, yfir andlitið á mér og klappaði mjög
mjúklega á höfuðið á mér.
„Enn meiri blekking“, sagði eg í huganum, og fór
að hugsa um, hvemig þetta væri gert.
Rétt í því sagði miðillinn: „Maðurinn, sem situr á
móti mér, dregur æði mikið af krafti; einhverjum fram-
liðnum manni virðist ant um að gera honum vart við
sig. Við skulum syngja aftur og gefa honum allar þær
sveiflur sem við getum“.
Aftur var sunginn sálmur. Áður en fyrsta versinu
var lokið, sá eg andlit myndast af sjálfu sér fáein fet frá
andlitinu á mér. Annað vers var sungið og andlitið
varð enn greinilegra. Þá fóru að birtast, hægt og mjög
skýrt, andlitsdrættir framliðins föður míns, sem eg þekti
svo vel.
Eg var fullur af efasemdum — enn var eg það. Eg
bað hann ekki með einu orði vera velkominn, lét ekki
með neinum hætti í ljós að eg kannaðist við hann — eg