Barnablaðið - 01.02.1968, Side 12

öðru hvoru á fingrunum, en lét sér samt
ekkert bregða við pað, því að hann var alltof
svangur tii þess að geta bundið hugann við
nojs.Kuð annaó en hungrið, sem svarí að maga
hans. Hann veitti þvi þó atiiygh, að stór hóp-
ur af fóiki hatði satnazt saman úti á torg-
inu. FiOrtkur sendisveina, á aidur við hann
sjáitan, stóðu og störðu torvkmslega á hann.
Hann tór nú að óttast að hann yröi brátt til-
neyddur að segja hver hann væri.
Þegar hann var buinn að vinna tvær klukku-
stunair, spurði maðurinn hann hvort hann
hetði borðað nokkurn morgunverð.
„Nei,“ svaraði Hamid, „og engan kvöld-
mat í gær heidur."
Maðurinn réiti honum þá tvær heitar boll-
ur. Hamid var fljótur að færa þær sér að
munni. Hvílíkt bragð! £n þá urðu iitlu strák-
arnir úti á götunm þungir á svipinn. Þeir
voru líka sársvangir, og þessi ókunni strákur
hatði rænt þá vinnunni.
Bollur eru morgunréttur, og eftir hádegið
var búðinni lokað. Bakarinn gaf Hamid góð
meðmæli. Honum fannst hann hafa unnið vel
og sagði, að liann væri velkominn að koma
daginn eftir. Síðan borgaði hann honum fyrir
vinnuna, og Hamid fannst sem hann væri
orðinn konungborinn, þegar hann gekk yfir
torgið, og var að hugsa um hvað hann æíti
að kaupa fyrir peningana. Hann sá bunka af
grænum brjóstsykri í búðinni og óskaði sér,
að hann hefði getað keypt eitthvað handa
Kinzu. £n nú þarfnaðist hún ef til vill ekki
sælgætis frá honum? Ef til vill hefði hún
hreinlega gleymt honum.
Það var ekki laust við, að honum fyndist
kökkur koma upp í hálsinn á sér, og hann
ákvað að hugsa um eitthvað annað í staðinn.
Síðan gekk hann í áttina að brauðbúð einni.
Þá heyrði hann allt í einu rödd á bak við sig.
„Hver ert þú?“
Hann sneri sér við og sá þá dreng á sínum
aldri, með rakað höfuð og klæddan skyrtu,
sem einhverntíma hafði verið hvít. Hún var
saumuð úr gömlum sykurpoka og var með
stöfunum á. Glaðlegur, lítill stráklingur með
fjörleg augu. Hann horfði vingjarnlega og
hlýlega á Hamid, svo að hann varð næstum
feiminn við.
„Eg er utan af landi, svaraði hann.
„Hvers vegna ert þú þá kominn til borgar-
innar?“
„Til þess að ieita mér atvinnu.“
„Hvar eru foreldrar þínir?“
„Dánir.“
„Hvar áttu heima?“
„Á görunni."
Litii borgarbúinn, sem hét Ayashi, hneigði
sig samþykKjandi.
„Það geri ég einnig. Ég á ekki heldur neina
mcmmu, og faðir mmn er farinn upp í fjöll-
in. Eg bý líka á götunni, og það gera margir
af drengjunum þarna, þeir sem sitja undir
trénu. kauptu brauð fynr peningana sem þú
fékkst, og gefðu okkur hinum að smakka með
þér. Þá geiur þú orðið einn af okkur, og við
skulum segja þér frá því, hvar við borðum
kvöldmatinn okkar.“
Skemmtilega aðlaðandi framkoma Ayashis
vakti athygli Hamids á sérstakan hátt. Það
var eins og hann hefði uppgötvað hjálpar-
leysi hans á augabragði. Fyrir slíka vináttu
var hann fús að fórna peningunum sínum.
„Þú skalt fá að vera einn af okkur!“
Þessi orð voru ljúfleg í eyrurn Hamids.
Hann fór og keypti brauð fyrir peningana
sem voru afgangs. Hann keypti sér um leið
nokkrar svartar, mjög beiskar olífur. Ásamt
þessum nýja félaga sínum fór nú Hamid til
drengjanna, þar sem þeir sátu undir stóru
tré á miðju torginu. Hann skijyti brauðinu á
milli drengjanna, sem var horfið áður en
hann vissi af í hina hungruðu munna. Hamid,
sem fannst hann vera svolítið utanveltu við
hópinn, sat út af fyrir sig og borðaði sinn
skammt. Þó að enginn þeirra þakkaði hon-
um, hafði veglyndi hans og gjafmildi haft
sín áhrif, og frá þeirri stundu var hann einn
af þeim.
Það var sérkennilegur, lítill félagsskapur,
sem hann batt tryggð við þennan dag. Sam-
einigartákn þessara umkomulausu drengja
var óhreinka, fáfræði, fátækt — og einkennis-
búningurinn rifin klæði. Það voru litlir
/
12