Barnablaðið - 01.02.1968, Qupperneq 16

BrúðusœngurveriÖ
Veiztu hvað samvizka er? Hún er sú til-
finning, sem alltaf er vakandi lengst inni í
hjartanu. Samvizkan sefur aldrei eins og
þú veizt. Einhver hefur sagt, að samvizkan
væri litli vinur Guðs, því að þau tvö vilja
alltaf vera saman. Og ef jrú gjörir eitthvað,
sem Guði mislíkar, þá særir þú samvizkuna,
og það sár svíður, þangað til það grær, alveg
eins og önnur sár. Það er því mjög sorglegt,
þegar svona kemur fyrir, eins og þú skilur.
Og nú ætla ég að segja ykkur frá því, hvern-
ig það var, þegar Eva litla fékk vonda sam-
vizku og leið illa út af því í næstum heila
viku, já svo illa, að það var erfitt fyrir hana
að sofna á kvöldin, einnig erfitt bæði að borða
og leika sér. Evu fannst ekkert vera lengur
til, sem væri skemmtilegt.
Eva var orðin næstum sex ára, og stóð glöð
og full af eftirvæntingu á tröppunum móti
garðinum, einn morgun í júní. Hún átti
heilan sólbjartan dag framundan, og litlu
nýgreiddu flétturnar meðfram eyrunum,
stóðu beint út eins og lítil lambsliorn. Þá
kom Eva auga á tvö önnur börn í brekkunni
beint á móti henni. Tvær litlar telpur gengu
þarna með brúðuvagnana sína. Það dimmdi
strax yfir andliti Evu. — Ekki á ég svona
fallegar brúður og leikföng, hugsaði hún. Og
þetta var alveg satt, því að allir hlutir sem
Eva átti, höfðu þá sorglegu eiginleika, að
verða næstum undir eins ljótir eða þá að hún
hreinlega týndi þeim. Eva varð afbrýðissöm,
og óskaði sér, að hún ætti þó að ekki væri
nema eitt af þessum litlu fallegu brúðusæng-
urverum.
Og hugsaðu þér, þarna féll eitt af þeim á
veginn og týndist úr vagninum. Telpurnar
tóku ekki eftir þessu og héldu áfram. Þegar
þær voru gengnar nokkurn spöl, hljóp Eva
eins og fætur toguðu upp í brekkuna og fór
að leita að sængurverinu, þar sem hún hafði
séð það detta. Hún fann það von bráðar, og
hélt nú á því í hendinni, hrifin og glöð.
Síðan hljóp hún heim og fór að laga betur til
í litla brúðurúminu sínu. Innan stundar
fannst henni, sem hún hefði aldrei búið svo
vel um brúðuna sína, sem þennan dag.
Eftir litla stund fór hún að hugsa um góða
veðrið úti, og um leið var hún hlaupin út í
góða veðrið og ætlaði nú heldur en ekki að
njóta ævintýra þessa sólskinsbjarta dags. Og
úti í sólskininu var hún óðara búin að gleyma
brúðunni sinni — um hríð.
Næsta dag, þegar lögreglan ge'tk fram hjá
eins og hún var vön, brá Evu litlu snögglega.
Hún var annars aldrei neitt hrædd við lög-
regluna. En í dag fannst henni lögreglumað-
urinn líta eitthvað svo einkennilega á sig, al-
varlega og stranglega.
— Sængurverið! hugsaði hún.
Óðara en hún hafði hugsað þetta. hljóp
hún eins og örskot inn og faldi sig bak við
hurðina. Og nú byrjaði samvizkan að tala.
— Þú hefur tekið brúðusængurverið, sagði
samvizkan.
— Já, en ég fann það, sagði Eva, og hinar
eiga svo mörg af svona verum, en ég á ekkert.
Eva vorkenndi sjálfri sér svo ákaflega allt í
einu. En samvizkan hélt áfram að tala við
hana.
— Maður má ekki taka annarra hluti. Þú
hefðir átt að fara undir eins með sængurverið
til telpnanna, því að þú veizt hvar þær eiga
heima. Guð hefur sagt, þú mátt ekki stela.
Nú ertu orðin Jriófur, og lögresilan tekur alla
þjófa og varpar þeim í fangelsið um leið.
16