Barnablaðið - 01.02.1968, Síða 18

ADDA HADDA
SKRIFAR
Komið öll blessuð og sæl!
Þau hérna á Blaðinu segja, að ég megi
skrifa pínulítið bréf til ykkar. Mér þótti voða
vænt um það. Það er svo gaman að tala við
ykkur. Ég hef það alltaf skemmtilegt, mér
leiðist aldrei. Og alltaf er eitthvað að gerast
hér á Blaðinu, svo að mér getur ekki leiðzt.
Það var einhverntíma í febrúar. Ég var að
kvitta fyrir ársgjöld, sem send höfðu verið
Barnablaðinu. Það er svo gaman að gera það.
Eg er farin að þekkja mörg börn og veit hvar
þau eiga heima. Nei, nú má ég ekki gleyma
því, sem ég ætlaði að fara að segja ykkur. ]á,
þegar ég var að gera þetta, heyrði ég eitthvert
þrusk f forstofunni og þungan andardrátt.
Þá sé ég gegnum gluggann, að gamall maður,
stór vexti, er kominn inn í forstofuna, og er
að verka af sér snjóinn, því að það var liríð
úti. Gamli maðurinn talaði alltaf við sjálfan
sig á meðan hann var að verka af sér snjóinn.
Var ég hrædd? Já, pínulítið. Mér fannst ég
hefði aldrei séð svona stóran mann.
— Þetta er nú meira veðrið, sagði hann um
leið og hann kom að afgreiðsluborðinu, og
púaði í skeggkampinn. Hefði það ekki verið
fyrir hann nafna minn, sem ég get aldrei
neitað um neitt, hefði ég ekki brotizt hingað
í þessu óveðri í dag. Þegar ég fór að heiman
bað hann mig, blessaður vinurinn, að koma
hér við og borga Barnablaðið fvrir sig. Það
mun vera hér sem ég á að greiða það. Er ekki
svo?
— Hver er hann? spurði ég, og ég heyrði
að rödd mín skalf pínulítið, maðurinn var
svo örðuvísi en aðrir menn.
— Og það er nú hann dóttursonur minn,
og heitir Jón eins og afi.
— Hvar á hann heima?
— Flettu upp á Norður-ísafjarðarsýslu,
rýjan mín, þá finnur þú hann. Þeir eru ekki
orðnir svo margir byggðu bæirnir þar eftir,
þvílík ósköp, hver sveitin af annarri að fara
í eyði.
— Ég þorði ekki að spyrja meir, því að
augabrýrnar voru svo háar og loðnar á hon-
um, og þær gerðu hann svo strangan og alvar-
legan í augum mínum. Það var rétt, sem
gamli maðurinn sagði, þeir voru ekki margir
skrifaðir í bækur okkar í Norður-ísafjarðar-
sýslu. Ég var því fljót að finna dótturson hans.
Og um leið og ég las nafn hans, sagði ég við
gamla manninn:
— Hann skuldar ekki neitt. Hann hefur
greitt fyrirfram í fyrra.
— Það er svo. Borgaði í fyrra. Snaggara-
lega gert af honum, sjö vetra gömlum. Þarna
er nafna rétt iýst. Borgaði í fyrra. Geri aðrir
betur. Hann væri þá ekki líkur ættinni, bless-
aður vinurinn, ef hann léti það vefjast fyrir
sér að standa í skilum. — Borgaði í fyrra.
— Nafni hefur þá ætlazt til þess að ég borg-
aði fyrir næsta ár. Nú, jæja, hvað kostar
blaðið yfir árið, hróið mitt? Skelfing ertu
annars öll lítil og grönn. Ertu íslenzk? Það
yrði lítið úr þér í Norður-ísafjarðarsýslu, eins
og nú er orðið að lifa þar.
Ég roðnaði út undir eyru og flýtti mér að
segja: — Argangurinn kostar kr. 45. Það er
sama verð og í fyrra.
Þegar hann hafði afhent mér peningana,
fór hann, án þess að kveðja mig, og ég heyrði,