Barnablaðið - 01.02.1968, Qupperneq 19

að hann var að tauta eitthvað fyrir munni
sér, sem ég ekki heyrði hvað var. Ætli það
hafi ekki verið eitthvað um mig. En óðar en
ég vissi af, var hann kominn inn til mín aftur.
— Það var eitt, sem ég gleymdi, rýjan mín.
Það var einhver Hadda Padda, sem nafni bað
mig fyrir skilaboð til. Er hún hér?
— Það er engin Hadda Padda hér, svaraði
ég og roðnaði meir en nokkru sinni.
— Það er fráleitt, að nafni fari með annað
en það sem rétt er. Hann bað mig fyrir orð
til Höddu Pöddu, og hana verð ég að finna.
Bíddu við góin mín, hann skrifaði eitthvað
á rniða. Það var áreiðanlega Hadda Padda.
Á rneðan liann talar svona og mest við
sjálfan sig, tekur hann upp peningaveski sitt.
Það var fornfálegt ákaflega og gengið af
saumum, og hann hafði vafið seglgarni utan
um það. — Hérna mun það koma. Það er allt
eins. Þessi forstöndugheit hjá blessuðum
drengnum, að láta mig fá nafnið skrifað.
Þarna er ættinni lýst. Lestu þetta tátan mín,
svo að ég þurfi ekki að taka upp gleraugun
mín. Þá sérðu það líka, hvort okkar hefur á
réttu að standa, ég spyr ekki að því, hvort
nafni hafi ekki sagt mér rétt um nafnið. Þú
ættir að þekkja hann.
— Það stendur Adda Hadda, sagði ég, og
blóðið ætlaði að springa út úr kinnum mín-
um.
— Hvað segir þú, Adda Hadda? En þessi
nöfn. Það var öðruvísi í mínu ungdæmi, þá
hét þó mannfólkið mannanöfnum. Hvar er
hún þessi — hvað sagðir þú, — Adda Hadda?
— Það er ég, og roðinn helltist niður um
allan háls á mér.
— Heitir þú Adda Hadda? Ja, það tarna!
Jæja, nafni minn bað mig að spyrja þig eftir
því, hvort Kinza litla muni lifa eða deyja á
öllum þessum flækingi og hrakningum, sem
hún hefur lent í með bróður sínum? Já, hvort
hún muni lifa eða deyja? Nafni minn hefur
lesið söguna fyrir mig í Barnablaðinu, svo
að ég er farinn að kannast við nafnið. — Les
fyrir afa, svona eru artirnar og hugulsemin,
ættin er svona maður lifandi. — Ja, hvort hún
mundi lifa eða deyja.
— Ég má ekkert segja um það, svaraði ég,
því að þegar ég réðst hingað við Blaðið, var
mér sagt að ég yrði að vera orðvör og þag-
mælsk. Ég bið bara að heilsa nafna þínum og
þakka honum fyrir skilvísa greiðslu á Barna-
blaðinu.
— Þagmælsk, sagðirðu góin mín. Það er
gott að vera þagmælsk. Ég hef líka kunnað
að þegja um dagana, skal ég segja þér, og
ekki hef ég lagt það í vana minn að bera ná-
ungann út á hræsibrekku (tala illa um ná-
ungann A. Hadda). Svo að nafni fær þá ekki
að vita þetta.
Síðan kvaddi gamli maðurinn mig. Um
leið og hann gekk út, heyrði ég hann vera
að hafa fyrir munni sér: — Hvað sagðist hún
heita, Adda Hadda? Það var ekki hætt við
því að nafni myndi það ekki, hann man allt.
En skelfing er hún öll lítil og grönn þessi
padda, hreinasti píslarungi. Það hefði orðið
lítið úr henni norður á Ströndum í mínu
ungdæmi, dáið undir eins, undir eins. — En
vel skrifar hún.
Ég heyrði ekki meir, en ég hugsaði: Ó,
bara að Jói í Keflavík hefði heyrt síðustu orð
gamla mannsins, þá tryði hann því kannski
að ég kynni að skrifa. (Samanber bréf til
Öddu Höddu í tveim síðustu tölublöðum
Barnablaðsins. Ritstj.).
dH'5!3 SECÍ JEA ‘I-iejj -tnuiES
-uÁ->[s — -EgEqs nutq jaaS mrpcj jraqqa jeS
StuuEíj -amjE giquiE[ msngis ge oas ptqs 'suts
-spn jij' jijá uueqodÁaq pmjj ua ‘jea uuiqod
-Áaq mas jec| jpja giqmBj ippqs '-tnjjE Eqeq
jij giqmEj gam uusq joj e<j 'uupjn uuEq
IJJ9S jsæjq 'giquiEj uuijngEm ijjnjj jsjájj
h sia y nxyo gia was
19