Barnablaðið - 01.02.1968, Side 26

um orðum. Allt þetta áleitzt vera synd, hugs-
aði Ilamid. í anda fannst honurn hann sjá
hóp ai; óhreinum smádrengjum vera útilok-
aða frá hliðum hinnar gulmu borgar, og þeir
yrðu fyrir utan í myrkrinu.
En hér var ekki endirinn. Kristniboðinn
opnaði eina opnuna enn í bókinni sinni, og
hún var alveg rauð. Síðan sagði hún frá
nokkru mjög merkilegu. Það var þannig, að
Guð átti son, sem hét Jesús, og þessum Jesú
þótti vænt um litla, svarta drengi, og þráði
svo heitt, að þeir fengju einnig að koma inn
í hina fögru, gullnu borg. Þess vegna kom
liann hingað niður til jarðarinnar og bjó á
meðal þeirra. Eftir að hann hafði íekið sekt-
argjaldið fyrir syndir þeirra á sig sjálfan, leið
hann dauðann, sem hegningu í þeirra stað —
han'n sem sjálfur hafði ekki drýgt neina synd.
Það voru eftir því börnin sem höfðu syndgað,
en Jesús, sem leið hegninguna. Rauði litur-
inn merkti, að Jesús liefði liðið hræðilegan
dauða, og að úr hans sárum liefði hið rauða
blóðið runnið. Það hafði síður en svo verið
réttvíst, því að hann sjálfur hafði aldrei gert
neitt rangt. Það hefðu þvert á móti verið
þeir sjálfir, sem verðskulduðu hegninguna.
Það bezta af öllu var þó það, að þar sem
Jesús hafði tekið hegninguna á sig, gátu þjóf-
gefin og óhrein, lítil börn fengið fyrirgefn-
ingu, aðeins ef þau iðruðust synda sinna og
bæðu Jesúm um fyrirgefningu, því að Jesús
hafði tekið hegningu þeiiTa á sig. Nú gátu
hjörtu þeirra orðið eins og næsta opna í bók-
inni var. Kristniboðinn fletti nú upp næstu
opnu, og sjá hún var — snjóhvít! Já, svo
hreinir og hvítir gátu þeir orðið, að þeir gátu
fengið að ganga beint inn í hina gullnu borg.
Og ekki einu sinni í hinu afar sterka ljóshafi
sem þar var, mundi nokkur einasti blettur á
þeim sjást! Hamid sat eins og í draurni. Hann
var nú búinn að gleyma bæði sjálfum sér og
félögunum, og leit í anda hinar hreinu, skæru
daggfylltu blómkrónur, sem glitruðu svo
óumræðilega fagurlega í sólskininu í morgun.
Hann vaknaði ekki upp frá hugsunum sínum,
fyrr en kristniboðinn kom inn með tvær skál-
ar fullar af ilmandi hrísgrjónum, ásamt brauði,
sem hún skijoti á milli drengjanna.
-O-
Þeir skiptu sér í tvo hópa, hver um sig við
sína skál og borðuðu matinn með áfergju og
flýti. Hér var nú urn að gera að halda sig vel
að, ef maður yfir höfuð átti nokkuð að fá.
Að síðustu struku þeir innan skálarnar með
fingrunum, til þess að ekkert skyldi fara til
spillis. Enginn mælti orð frá vörum, meðan
matarins var neytt. En þegar allir voru búnir
að borða, settust þeir upp og fóru að spyrja
um litlu stúlkuna, er setið hafði úti í gangin-
um kvöldið áður.
„Hún er áfram kyrr hjá mér,“ sagði
kristniboðinn brosandi, alveg eins og henni
hefði dottið eitthvað fyndið í hug. „Hún er
nú sofandi.“
Hamid leit spyrjandi á liana. Hún var
greinilega alls ekki áhyggjufull út af því að
Kinza var kyrr.
„Eg tók hana með mér út í borgina í dag,
en enginn virðist hafa séð hana áður, eða viía
nokkurn hlut um foreldra hennar. Hún er
blind, svo að ég geri ráð fyrir, að það sé þess
vegna sem enginn vill neitt af henni vita.“
„En hvað ætlar frænka að gera við hana,“
spurðu allir drengirnir í einu hljóði.
„Ja, fyrst um sinn verður hún hjá mér. Það
er víst ekkert annað að gera.“ Þegar hún
sagði þetta, skellti hún uppúr, og Hamid var
næstum farinn að skellihlæja líka, því að
þetta lét í eyrum hans sem lausnarorð. F.n
hugsa sér, ef hann mætti nú fá að sjá hana,
þar sem hún lá og svaf. Nú var hann ekki
lengur hræddur en beið þar til allir hinir
drengirnir höfðu tekið í hönd velgerðakonu
sinnar, hneigt sig og þakkað fyrir matinn og
farið sína leið.
Þegar allir hinir voru farnir, fann kristni-
boðinn hann, þar sem hann enn stóð kyrr
í ganginum, og spurði hvort það væri eitt-
hvað sérstakt sem hann óskaði. Hamid hafði
svo ákafan hjartslátt, að hann var hræddur
um að hún heyrði hann. En setti í sig kjark
og tók til máls rólega og viturlega:
„Ég er kominn utan af landi,“ sagði hann,
26