Barnablaðið - 01.02.1968, Síða 28

Fiskimannastígurinn
i
Jón og Axel voru í sumarleyfi. Þeir höfðu
farið út í sveit, til þess að njóta lífsins sem
bezt. Heimilið, sem þeir voru á, var rétt við
ströndina, og þar í landareigninni var stærð-
ar klettur. Þarna fannst þeim gaman að vera,
og við klettinn eyddu þeir mestu af tíma sín-
um. Þar voru hellar og dularfullir skorningar
og göng og margt annað leyndardómsfullt,
sem gaman var að rannsaka. Það var ekki
langur tími sem fór í það að matazt, því að
um leið og þeir höfðu rennt niður síðasta
bitanum, voru þeir þotnir niður að ströndinni.
Einn dag ákváðu þeir að fara í könnunar-
leiðangur að nokkrum klettum, sem voru þar
nokkuð lengra frá. Þar höfðu þeir aldrei
komið áður. Bæði Ax:'l og Jóni fannst þetta
vera ákaflega forvitnilegt. Eftir mikla fyrir-
höfn komust þeir upp á einhvern allra ha*sta
klettinn. Þaðan höfðu þeir stórkostlegt útsýni.
Rétt þar fyrir neðan var vogur eða vík með
mjúkum sandi. Nú voru þeir ekki lengi að
hugsa sig um, hvað þeir skyldu gera. Auð-
vitað að fara að synda, og þeir fóru eins og
örskot niður af klettinum aftur og hlupu
„Ég vil mikið heldur fá Biblíu, en að sjá
Georg Washington,'' svaraði drengurinn.
Annar aðkomumaðurinn virtist vera mjög
hrifinn af þessu svari og sagðist vilja óska
þess, að drengurinn varðveitti alltaf þetta
hugarfar.
Daginn eftir var honum sendur pakki. Og
innan í pakkanum lá undursamlega falleg
Biblía. í henni stóð skrifað: „Frá Georg
Washington."
Drengurinn vissi ekki, að hann hafði dag-
inn áður talað við Georg Washington forseta.
28
eins og kólfi væri skotið niður á sandströnd-
ina.
Það var jafnsnemma og þeir komu niður
í sandvíkina, að þeir fleygðu af sér fötunum
og voru undir eins komnir í sjóinn og farnir
að busla í honum.
En tíminn leið, og þeir sáu fljótlega fram
á það, að hér gátu þeir ekki verið svo lengi,
sem þeir hefðu viljað. Foreldrar þeirra voru
heima og væntu þeirra auðvitað á réttum
og tilteknum tíma. En hvar var nú stígurinn,
sem þeir fóru eftir liingað? Það var spurn-
ingin. Hvernig sem þeir skimuðu í kringum
sig, sáu þeir engan stíg. Og það versta var,
að þeir voru hreinlega búnir að tapa átt-
unum.
Og sem þeir stóðu þarna alveg ráðalausir,
réri maður á báti fram hjá þeim og kallaði
til þeirra, og sagði þeim hvar stíginn væri
að finna. Maðurinn tók sér tíma til þess að
áminna þá um það að fylgja stígnum ná-
kvæmlega, og fara ekki út á neinn annan veg,
sem yrði kannski fyrir þeim. Ef þið takið
einhvern annan stíg, vitið J^ið ekkert hvar
þið lendið, sagði maðurinn við þá.
Drengirnir þökkuðu manninum innilega
fyrir aðstoð hans. Jón vildi um fram allt
fylgja ráðum fiskimannsins, en Axel fannst
það ekki nauðsynlegt. Til afsökunar hafði
hann það, að Fiskimannastígurinn væri bæði
erfiður og langur. Hér og þar sá hann aðra
stígi, sem hægt var að ganga. Þá fannst hon-
um líka miklu léttara að ganga.
„Við skulurn heldur fara þennan,“ sagði
Axel, þegar hann kom auga á nýjan stíg.
Sérðu ekki, hvað hann liggur hátt?“ En Jón
vildi ekki hlusta á hann. Hann hugsaði að-
eins um heilræði sjómannsins, og treysti því,
að hann þekkti veginn bezt, og ráðum hans