Barnablaðið - 01.02.1968, Síða 29

væri bezt að treysta og fara eftir. En Axel var
þrár og ákvað að stytta sér leiðina, eins og
hann kallaði það.
„Ég býð þarna uppi,“ kallaði hann til Jóns,
um leið og hann hljóp frá honum. Eftir
nokkrar mínútur var hann kominn í ófæru
við háan klett. Það var engin leið fyrir hann
að halda lengur áfram. En það, sem alvar-
legast var, það var ómögulegt fyrir liann að
komast aftur til baka. Síðasti spölurinn hafði
verið svo brattur og hættulegur, en fyrir
áhuganum að komast þarna upp, hafði hann
ekki veitt því athygli, hvað þetta var hættu-
legt. Nú stóð hann þarna alveg hjálparlaus.
En Jón hafði farið nákvæmlega eftir því,
sem sjómaðurinn réði þeim til að gera.
Hann fylgdi Fiskimannastígnum og hirti
ekkert um neina aðra stígi.
Og þegar hann kom á hæð eina, varð hon-
um heldur en ekki bilt við, er hann sér að
Axel er kominn í hinn mesta lífsháska. Axel
kallaði líka til Jóns og sagði honum hvernig
komið væri fyrir sér, að hann kæmist hvorki
upp né niður.
Nú voru góð ráð dýr. Hann sá undir eins
að það var ekki á ráði sínu að hjálpa hon-
um. Það eina skynsamlega var að flýta sér
heim og sækja hjálp þangað. Og þetta gerði
hann líka.
Því betur var liægt að bjarga Axel áður
en það var orðið of seint. Og annað gott
var við þetta, að Axel gleymdi þessu aldrei.
En því miður eru margir drengir og stúlkur
lík Axel í þessu. Þau vilja fara sínar eigin
leiðir, bæði sjálfum sér og öðrum til mikillar
sorgar og skaða.
Biblían segir, að það sé aðeins einn vegur
til himins. Þessi vegur er Jesús Kristur, en
bæði ungum og gömlum gengur svo illa að
trúa þessu. Fólk heldur að margir vegir liggi
til himins, að maðurinn geti valið sjálfur
um það, hver honum þyki beztur og skynsam-
legastur. En fyrr eða síðar komumst við að
því að við lokumst við klett, sem okkur verð-
ur of hár, eins og Axel. Þá er gott að vita, að
til er einn, sem getur hiálnað, begar hrópað
er til hans. Hann ber nafnið Jesús.
Litli drengurinn og lambið hans
Framhald af bls. 4.
sé ég þig aldrei aftur, og þó þykir mér svo
ósköp vænt um þig.“ Hann skildi lambið
eftir hjá slátraranum og sneri grátandi heim.
En orð móður lians: „Guð blessi þig, sonur
minn,“ hljómuðu í eyrurn hans svo að hann
hætti að gráta.
Þessir tveir dalir hjálpuðu föður lians til
heilsunnar aftur, því að fólk í þorpinu sem
heyrði um Jóhannes og lambið sem hann
fórnaði tók sig til og hjálpaði þessari fátæku
fjölskyldu. Smám saman kom Mikael á fætur
aftur, og það leið ekki á löngu þar til þau
gátu borgað húsaleiguna.
Mikael gat ekki tára bundizt þegar hann
heyrði hvað sonur hans hafði gert fyrir hann.
Hann kallaði drenginn til sín og sagði: „Jó-
hannes, elsku barnið mitt, getur þú skilið,
Iivað það þýðir að færa fórn? Það hlýtur að
hafa kostað þig mikið stríð að farga lambinu
þínu, mín vegna.“
„Já, pabbi minn, ég tók það nærri mér.“
„Ef þér hefði ekki þótt eins vænt um mig
og raun ber vitni, hefðirðu þá getað gert það.“
„Nei, vissulega ekki,“ svaraði drengurinn.
„Mundu ævinlega eftir því, að það var
vegna þess að Guð elskaði okkur svo mikið,
að hann gaf okkur Jesiim, sinn eingetinn son,
og Jesús gaf sjálfan sig í dauðann fil þess að
frelsa okkur frá eilífum dauða. Hann opnaði
ekki munn sinn fremur en lambið, sem leitt
er til slátrunar, heldur gaf hann sig fúslega í
dauðann fyrir mig og þig. Mikill er kærleik-
ur Guðs til okkar. Hvert skipti sem þér dettur
í hug lambið þitt, þá skaltu minnast Jesú,
þess Guðs lambs, sem ber heimsins synd.“
Bezt er að gera eins og Jón. Byrja leiðina
á hinum rétta vegi og ganga hann síðan allt
til enda. Það getur stundum mætt misskiln-
ingi, en það gerir ekkert til, því að ef við
höldum okkur fast á veginum, náum við
endanlega heim til himins, þangað sem við
viljum öll komast um síðir.
Or Kirkeklokken.
29