Barnablaðið - 01.02.1968, Blaðsíða 40

Er ég var í skóla kom fyrir atvik, sem ég
gleymi aldrei. Við áttum félaga, sem VVatson
hét. A hverjum morgni sáum við, að hann
rak á undan sér kú út í hagann og kom með
hana til baka á hverju kvöldi. Við vissum
ekki hvaðan þessi kyr var, eða liver hana átti
fyrr en löngu seinna.
Drengirnir í þessum skóla voru svo að segja
allir frá elnuðum heimilum og nokkrir þeirra
voru svo lágt hugsandi, að þeir hæddust að
þessum dreng. En Watson tók stríðni þeirra
með stillingu og fallegri framkomu.
„Watson," sagði Jacson einn dag, „hefur
pabbi þinn ekki ákveðið, að þú eigir að verða
kúabússtjóri?”
„Jú, því ekki það,“ sagði Watson brosandi.
„En mundu þá eftir að hella öllu vatn-
inu úr brúsunum, þegar þú hefur þvegið þá.“
Drengirnir hlógu, en Watson, sem móðg-
aðist alls ekki af þessu, svaraði: „Þú skalt ekki
hafa áhyggjur af því. Verði ég einhverntíma
mjólkurbússtjóri, mun ég gæta þess að mæla
rétt og hafa góða mjólk.“
Daginn eftir var próf í skólanum. Margir
bæjarbúar voru til staðar, og einnig frá ná-
grannabæjunum. Skólastjóri veitti verðlaun
þeim, sem voru duglegastir. Jacson og Wat-
son voru jafn duglegir. Þeir fengu mörg verð-
laun. Þegar prófi var lokið, sagði skólastjóri,
að eftir væru ein verðlaun og væri það heið-
urspeningur úr gulli. Þessi verðlaun væru
gefin, sagði skólastjórinn, ekki vegna þess að
peningurinn væri svo dýr, heldur vegna þess,
að tækifærin væru svo fá, til þess að veita
þessi verðlaun. Það voru verðlaun fyrir hug-
prýði. Síðast, þegar þessi verðlaun voru gefin,
var það drengur í fyrsta bekk, sem fékk þau.
Hann hafði fyrir þremur árum bjargað stúlku
frá drukknun. Og nú, sagði skólastjórinn,
að hann ætlaði að segja frá því, hvers vegna
þessi verðlaun væru gefin.
Fyrir nokkru síðan voru drengir að leika
sér á götunni með flugdreka, þegar fátækur
drengur reið þar framlijá á leið til miiiunn-
ar. Hesturinn fældist og drengurinn hentist
af baki og slasaðist svo ilia, að það varð að
bera hann heim. Síðan hefur hann nú legið
um langan tíma í rúminu. Enginn af drengj-
unum sem voru valdir að slysinu, höfðu farið
til að vita, hvernig liinum slasaða liði. En
drengur, sem hafði séð slysið álengdar, fylgd-
ist ekki aðeins með, heldur bauð hjálp sína.
Hann fékk að vita að drengurinn var hjá
ömmu sinni, sem var ekkja. Það eina sem hún
átti, sér og drengnum til framdráttar, var
kýr, sem hún seldi mjólkina úr. Gamla konan
var orðin veikburða, og nú var sonarsonur-
inn, sem var vanur að reka kúna í hagann,
óvinnufær sökum meiðsla sinna.
„Taktu þessu með ró, kona góð,“ sagði
ókunni drengurinn. Ég skal reka kúna, eins
lengi og þú þarfnast þess.
En ekki nóg með það. Hana vantaði pen-
inga, og drengurinn sagði' „Mamma gaf mér
peninga, sem ég ætlaði að kaupa bækur fyrir,
en ég get vel verið án þeirra um tíma.“
„Ó, nei, þetta get ég ekki þegið,“ sagði
gamla konan. En hér eru skór, sem ég keypti
handa Tómasi, en eins og er, getur hann ekki
notað þá. Ef þú vilt kaupa þá, getum við
komizt af með það.“
Drengurinn keypti skóna, sem voru þungir
og kiunnalegir, og hefur hann gengið á þeim
síðan. Svo, þegar hinir drengirnir sáu hann
vera að reka kúna, hlógu þeir að honum, og
gerðu rækilega gys að honum. En hann lét
það ekki á sig fá, en hélt áfram dag eftir dag
að reka kúna út í hagann. Hann sagði aldrei
40