Barnablaðið - 01.12.1968, Síða 22

m=
FJALLASKIL
Fallegt er féð af fjöllunum,
fannhvítt á pels og lagð.
Lömbin hoppa á hjöllunum,
heiðrík á œttarbragð.
Kringum fjallskila-fréttirnar
finnst engum dœgrin löng.
Börnin bruna í réttirnar,
brimar af hlátri og söng.
Heilsa þau kcerkomnu kindunum,
kliðmjúk í máli og hreim,
fletta minninga-myndunum,
marg-segja: ,,Velkomin heim!"
Á. E.
Hvar er þetta að finna í Biblíunni?
Fyrsta dýr, sem nefnist í Biblíunni, er
sauðkindin, lambið, og það síðasta er aftur
lambið í merkingunni Jesús Kristur, sem
Guðs lambið. Finnst ykkur það ekki íhug-
unarvert? Sauðfénaðurinn var það þýðingar-
mesta af öllu, sem forfeðurnir áttu. Það var
gullfótur auðlegðar þeirra. Abraham, ísak
og Jakob voru stórauðugir að sauðfénaði.
Með þessar fallegu 'hjarðir sínar fóru þeir
um landið og voru öfundaðir af mörgum.
Þannig var með Filista. Þeir sáröfunduðu
ísak af hans mi'klu sauðahjörtum: „Og hann
(ísak) átti sauðahjarðir og nautahjarðir og
margt þjónustufólk, svo að Filistar öfunduðu
hann“ (1. Mós. 26, 14).
Þannig gengur sauðkindin eins og rauður
þráður í gegnum alla Biblíuna. Um það bil
500 sinnum er hún nefnd þar, og oftar talað
um hana en nokkurt annað dýr. Einu sinni
á ári var sauðféð kliþpt í ísrael. Það var
jafnan talin mikil hátíð. Þannig er sagt um
Nabal, hinn vellríka fjárbónda á Karmel.
Á þeim degi, sem hann klippti sauði sína,
gerði hann svo mikla og dýra veizlu, að hún
minnti á konungsveizlu (1. Sam. 25, 8,36).
Framar öllum dýrunr öðrum, var sauðkindin
þýðingarmikil, sem fórnardýr. Þegar nrusteri
Salómons var vígt, fórnaði konungur 120.000
sauðum í heillafórn (1. Kon. 8,63). Þá er
sagt frá því að á einum degi hafi Asa kon-
22