Barnablaðið - 01.12.1968, Síða 25

örvandi og innblásin áhrif á æskuna. Hamid
og Ayashi, sem nú voru orðnir mjög góðir
vinir, voru þá vanir að bregða sér í smá
ferðalög upp um fjallshlíðarnar, jafnvel allt
þangað, sem aparnir áttu heima. Þeim þótti
gaman að þessum hljóðandi og æpandi dýr-
um, sem voru vanir að kasta grjóti í þá, ef
þeir komu of nærri þeim. Sjálfir voru þeir
þá vanir að hlaupa og stökkva og leika alls
konar strákakúnstir, svo sem að kasta grjóti
og þess háttar. Það var því ekki alltaf svo auð-
velt að segja, hverjir voru apar og hverjir
strákar, því að hvorirtveggja höfðu nóg af
ærslapörum í frammi.
Nú var þess ekki langt að bíða, að kjöt-
hátíðin yrði haldin, hinn merki atburður
moriska vetrarins, þar sem úði og grúði af
kindum á götunum, stríðaldar og styggar
skepnur, sem nærri lá að yrði að hafa í bönd-
um, ef hafa átti hemil á þeim. Og á meðan
þessu fór frani jörmuðu og kveinuðu bless-
aðar kindurnar svo að af urðu hin mestu
ólæti. Börnin voru vön að raða sér á múr-
vegginn, sem lá umhverfis markaðstorgið og
horfa á. Þar sátu þau og dingluðu fótunum
og fannst þetta vera afskaplega gaman. Aldrei
hafði nokkur maður kennt þeim, að þau ættu
að vera góð við dýrin. Þess vegna fundu þau
ekki til minnstu meðaumkunar, er kindurnar
voru leiddar til slátrunar. Ekki kenndu þau
heldur neitt í brjósti um áburðardýrin —
ösnurnar sem voru pínd áfram oft og tíðum,
með sárum, sem flugurnar settust á. Hin lif-
andi hæns, sem voru seld í búðunum og
voru geymd þannig, að þau voru hengd lif-
andi upp á fótunum. Þá má ekki gleyma glor-
hungruðum köttunum, er héldu sig í götu-
ræsunum og enginn hugsaði neitt um. Þetta
horfðu drengirnir á daglega, og þeir veittu
þvi naumast athygli. Sjálfir voru þeir ekki
vanir neinni blíðu, og hvers vegna skyldu
þeir þá sýna öðrum miskunn?
Daginn áður en stórhátíðin hófst, með
glaða sólskini og nokkrum skemmtiatriðum,
þar og hér, heyrðust kindur jarma. Sérhvert
ríkisheimili slátraði einu lambi til eigin
þarfa. En fátækari heimilin slógu sér saman
um eitt lamb. Stórveizlur voru haldnar á
torginu, þar sem embættismenn borgarinnar
og prestar moskunnar tóku þátt í, klæddir
sínum marglitu og skrautlegu klæðum. Alla
vikuna var etið kindakjöt, sem matbúið var
á mismunandi hátt. Að síðustu voru menn
orðnir sárleiðir, jafnvel aðeins á lyktinni af
kjöti. Það sem eftir var af kjöti, að veizlunni
lokinni, var hengt upp og þurrkað.
Beiningabörnin voru hamingjusöm þessa
viku, því að þá var fólk almennt í góðu skapi,
og gjafmildin mikil. Sérstakar máltíðir voru
tilreiddar fyrir fátæklingana, fyrir utan vatns-
bólið í stefnu til fjallsins. Þar héldu nú
Hamid og Ayashi sig í góðri nálægð. Hvar
sem eitthvað var á boðstólum voru þeir
komnir, án þess að nokkur raunverulega tæki
eftir því að þeir færðu sig frá einum stað á
annan. Aldrei kom þeim í hug að beina einni
hugsun að því, hvers vegna þessi hátíð væri
haldin. Hið eina er vakti áhuga þeirra var,
að mega heila viku eta svo mikið kjöt, sem
þeir höfðu lyst á. Það kom því fyrir oftar en
einu sinni, að þeir gleymdu að fara til kristni-
boðans og borða kvöldmatinn þar.
En er allt var um garð gengið, voru þeir
sárfegnir að mega koma aftur, og kristniboð-
inn var fyrir sitt leyti glöð að sjá þá á ný.
Þar sátu þeir lengi umhverfis kolaeldinn og
sögðu frá öllu því, sem þeir höfðu heyrt og
séð yfir vikuna. Meðal annars, er þeir sögðu
frá, var hvernig „ríkiskindin" hefði verið
deydd. Hið dauðsærða dýr var flutt á hest-
vagni til ráðhússins og hestarnir fóru á harða
spretti. Ef kindin þoldi þetta ekki og dó á
leiðinni, boðaði það erfiða tíma fyrir borg-
arbúa. Sömuleiðis átti það að boða slæma
uppskeru. En kindin dó ekki á leiðinni, sögðu
drengirnir með gleðiglampa í augum. Kind-
in lifði. Þar af leiðandi gátu menn vænzt
góðs árferðis. Sjálfir höfðu þeir hlaupið ásamt
hinum æpandi fólksfjölda, við hliðina á vagn-
inum, og þeir höfðu horft á það með eigin
augum, að kindin lifði þetta af.
Kristniboðann hryllti við að heyra þessa
frásögu. Hún spurði því strax eftir því, hvort
kindin mundi ekki þjást voðalega mikið við
25