19. júní - 19.06.1956, Blaðsíða 47

ar sorgar var í augum annara stórt eða lítilvægt,
fundu þau jafnan frá henni leggja yl þeirrar
elsku, er allt skilur. Og meistari var hún í því, að
heina huga þeirra þá inn á aðrar brautir, til þess
að vinna bug á hryggðinni, en sjá í þess stað sól
skina i heiði, svo sem hömum er eiginlegt. Ein
saga, sem Guðrún dóttir hennar hefur sagt frá
bernskuárum sinum er svo fögur og lærdómsrík,
að ég get ekki stillt mig um að segja hana hér.
En sagan er á þessa leið:
Úti hamast stórhríðin. Inni er dimmt og kalt.
Litlu hörnin finna fátt til yndis, unz ömurleikinn
grípur þau svo föstum tökum, að þau fara að gráta.
Jafnvel sagan hennar mömmu getur ekki hrifið
þau úr illum álögum óveðursins. En mamma (þ. e.
Ingunn Jónsdóttir) er ekki af baki dottin með að
finna ráð til þess að breyta sorg í gleði, óveðri í
sólskin. Hún stingur upp á því „að búa til sumar
og sólskin“. Börnin þerra tárin. Áhugi þeirra er
vaknaður. Þeim er sagt að sækja hrífumar sínar,
og svo fá þau i hendur stóra togpokann hennar
mömmu. Toginu mega þau dreifa um baðstofu-
gólfið og hafa það fyrir hey i „þykjustunni“. —
Vinnukonurnar hrista höfuðið í vandlætingu. En
innan skamms er heyvinnan í fullum gangi. Eldri
börnin hamast svo við að dreifa heyinu, rifja það
og saxa, að þeim verður funheitt, en Lauga litla
er send eftir hádegiskaffinu. Ekki má þó lengi sitja
við kaffidrykkjuna, þvi að allt heyið þarf að kom-
ast í „tóft“ í kvöld. Mamma er með í ráðum, en
jafnvel hinar vandlætingasömu vinnukonur fylgj-
ast með af áhuga, er fram í sækir. Svo þegar pabbi
kemur inn úr hríðinni, klökugur og fannbarinn,
verður honum að orði: „Nú, það vantar ekki sól-
skinið í bæinn, þó að Kuldaboli hamist úti“. Hver
fær dregið í efa hæfileika þess uppalanda, sem
svo ráðsnjall er?
Eigi höfðu þau hjón, Björn og Ingunn, lengi
stundað búskapinn, er bú þeirra tók að vaxa og
verða umfangsmeira. Ýms trúnaðarstörf hlóðust á
Björn og þurfti hann þá oft að vera að heiman,
eins og venja er um slíka menn. Þurfti húsfreyjan
þá í enn fleiri horn að líta, er bóndi hennar var
fjarverandi. Eftir að þau hjónin fluttust að Kornsá,
varð bústjórnin enn umfansgmeiri, en umgengnin
öll, utan húss og innan, var víða rómuð. Þrátt fyrir
þetta gaf Ingunn sér jafnan tíma til að ræða við
börn sín og þau börn önnur og ungmenni, sem á
heimili hennar dvöldust. Fara engar sögur af því,
að stjóm heimilisins og umhirða hafi í nokkru liðið
við þetta.
C~— — --------------------------------"\
FORSÍÐUMYNDIN
er af hinni ungu lisiakonu,
ÓLÖFU PÁLSDÓTTUR,
myndhöggvara.
Hún er fædd í Reykiavík, dóttir Hildar Stefánsdóttur,
prófasts Jónssonar frá Auðkúlu, og Páls ræðismanns Ól-
afssonar, prófasts Ólafssonar frá Hjarðarholti. Ólöf hefur
stundað nám, lengst af í Danmörku og Egyptalandi, en
einnig á Spáni, Italiu, Frakklandi og Grikklandi.
Á Norðurlöndum er hún orðin vel þekktur mynd-
höggvari fyrir hátttöku sína í stærstu listasýningum í
Danmörku, og frámunalega glæsileg ummæli sem hún
ávallt hefur hlotið hjó hinum dómhörðu listagagnrýnend-
urn Dana.
Hinn 200 ára frægi listaháskóli í Kaupmannahöfn
veitti henni gullmedalíuna 1955, — skólans hæstu verð-
laun, — og er hún eina íslenzka konan, sem hlotið hefur
hó frægð. Hér heima hekkja færri verk hennar, enda
aldrei haldið hér sýningu. Meðal annara sem keypt hafa
listaverk af Ólöfu eru, Bæjarróð Árósa, Búnaðarhanki Is-
lands, og ítalía. Hún hefur hlotið námsstyrk ítölsku ríkis-
stjórnarinnar til nær árs dvalar har.
Góðar óskir „19. júní“ fyrir hrem árum, um frama
Ólafar Pálsdóttur á listabrautinni hafa rætzt, |)ví glæsi-
lega sigra hefur hún unnið siðan.
I________________________________________/
Veturinn 1916—17 var gerður stór og hættuleg-
ur uppskurður á Ingunni á spítala í Reykjavík. Um
þær mundir var Guðrún dóttir hennar sjúklingur
á ríkisspítalanum í Kaupmannahöfn. Sama dag-
inn og Guðrún fékk fregnir um uppskurðinn á
móður sinni, kom dr. Sigurður Nordal i heimsókn
til hennar á spitalann, en hann var gamall vinur
og nágranni þeirra mæðgna. Þá er Guðrún hafði
sagt honum, hvernig ástatt var um Ingunni, móð-
ur hennar, segir hann: „Gerðu nú það áheit, að ef
mamma þín kemst til heilsu aftur, skulir þú hjálpa
mér til að fá liana til að skrifa upp minningar sín-
ar frá æskuárunum og allan þann óprentaða fróð-
leik, sem hún hefur verið að segja okkur". Guð-
rún gekk að þessu, og þegar, er heilsa Ingunnar
leyfði, lögðu þau sig fram um það bæði, Guðrún
og dr. Sigurður Nordal, að fá hana til að hefja rit-
störf. Fór svo, að hún lét undan síga, enda þótt
hún væri þá komin á sjötugs aldur, veitti enn all-
stóru búi forstöðu og eyddi auk þess allmiklum
tíma í viðræður við höm og ungmenni, er á heim-
ili hennar dvöldu. Á daginn voru því engar næðis-
stundir. En Ingunn hafði sinn sérstaka hátt á með
ritstörfin sem margt annað. Hún átti stundmn
bágt með svefn, einkum í skammdeginu. Nú tók
l 9. JÚNI
35