19. júní - 19.06.1956, Blaðsíða 41

KARMELSYSTUR:
Bænagerð í Karmelklaustri
Lofið Drottin, allar þjóðir,
vegsamið hann, allir lýðir,
j>ví að miskunn hans er voldug yfir oss
og trúfesti Drottins varir að eilifu.
Það er oss Karmelsystrum sönn ánægja að mega
segja frá starfi okkar í blaði, þar sem þegar marg-
ar íslenzkar konur hafa lýst sínu.
Fyrst og fremst verður að benda lesendum ein-
mitt á það, að klaustrið uppi á bakka að Jófriðar-
stöðum í Hafnarfirði er sannarlega íslenzkt. Allar
nunnurnar eru hollenzkar að uppruna, en þær
hafa fengið íslenzkan ríkisborgararétt, nema tvær,
sem vona að fá hann bráðum, því allar langar þær
til þess að geta verið íslenzkar með íslendingum,
eins og Páll postuli var Gyðingur með Gyðingum
og Grikki með Grikkjum.
Vist þykir flestum starf okkar einkennilegt. Það
er bænagerð. Aðeins bænagerð. Auðvitað eigum
við að sjá um matreiðslu og fatnað, húshaldið og
ræktun grænmetis og kartaflna í stóra klaustur-
garðinum að sumrinu. Meira að segja eigum við
að vinna margar stundir að rammagerð, útsaum,
hekli, skrautritun o. fl. handa fólkinu og að til-
búningi á smávegis, sem selt er í klaustrinu, sér-
staklega um jólaleytið. Reglan bannar oss beint og
blátt iðjuleysið.
Þótt við eigum að sýsla við ýmislegt, dreifist
hugurinn aldrei langt burt frá Guði, eins og börn-
in heima eru mömmu sinni alltaf efst i huga, þó
að hún vinni annars staðar. Þetta kallast hin ævar-
andi bænagerð nunnanna, eða vitund um nærveru
Guðs.
En þegar oss er leyft að skýra frá starfi Karmel-
systranna, þá eigum vér að tala um hugleiðingar
og fyrst og fremst um kirkjulegar tíðir, því hin
starfsemin er aðeins til þess, að vér getum stundað
veruleg störf vor.
Um heilög messuform í klaustrinu er það að
segja, að messað er hjá oss alveg eins og í kirkjmn
kaþólskra manna, nema í stað messuþjóns lesa syst-
urnar bænirnar á víxl við prestinn. Þær syngja
sálma í hámessunni á helgum og hátíðum, þótt þær
manna er siður, er trygg við félagana um borð og
lætur ekki lokka sig. Þó býst hún við að fara á
annan bát í vor.
Þegar Þórdís kvaddi mig, var mér létt í skapi og
fögnuður fór um mig, þegar ég hugsaði um mann-
dóminn, sem þessi stúlka virðist búa yfir, og mn
það, að ekki er með réttu hægt að kasta steini að
öllum ungu stúlkunum. Margar þeirra reynast vel
og sýna dugnað. Og Þórdísi óska ég, að draumarnir
hennar rætist um, að hún geti gert sjómennskuna
að ævistarfi og notið þeirrar menntunar, sem til
þess þarf. Og ég sé hana í anda „standa uppi í
stafni og stýra dýrum knerri“.
Þórdís á ekki langt að sækja dugnaðinn. Móðir
hennar, Þórína Þórðardóttir, ljósmóðir í Borgar-
firði eysra, er afburða dugleg og kjarkmikil kona
að sögn. Maður hennar, Björn Jónsson söðlasmið-
ur, var löngum vanheill, og til að afla heimilinu
tekna, tók hún sig til og lærði ljósmóðurstörf, og
hefur verið ljósmóðir til þessa dags. Þegar þetta
gerðist, átti hún 4 börn, en eftir það fæddust 3, og
er Þórdís eitt þeirra. Ég sá Þórínu síðastliðið sumar
á sambandsfundi Austfirzkra kvenna. Veitti ég
henni eftirtekt vegna þess, að hún var svo dugnað-
arleg.
Góður arfur er það, þó að ekki sé liægt að meta
til fjár, að geta unnið hvert verk, sem þörf er á
að unnið sé, án þess að vera haldinn hégómaskap
eða tepurmennsku, en það eru þessar mæðgur á-
reiðanlega lausar við.
19. JfJNl
29