19. júní - 19.06.1956, Blaðsíða 18

— Sjúfelingamir eru að sjálfsögðu æði mis-
jafnir?
— Já, það eru þeir. En ég hygg, að hægt sé að
hafa flesta sjúklinga sæmilega ánægða og rólega,
ef leitazt er við að kynnast því, hvað hverjum og
einum hentar og fellur bezt. Annars er því nú
þannig háttað með starf mitt, að sjúklingum þeim,
sem ég kemst í snertingu við á skurðstofunni,
kynnist ég ekki neitt, — aðeins heilsa þeim áður
en hinn örlagaríki þáttur hefst, — svæfingin og
skurðaðgerðin. Ég sakna þess oft, að hafa ekki
meira samband við sjúklingana. Einhvern veginn
er það nú svo, að síðan ég var á Vífilstöðum, finnst
mér berklasjúklingar standa næst hjarta mínu.
Þar kynntist ég hverjum einum vel, og var í sam-
bandi við sama fólkið svo árum skipti.
Að lokrnn vil ég segja þetta: Frá hinu al-
menna sjónarmiði tel ég hjúkrunarnámið mikils-
virði fyrir hverja þá konu, sem það stundar, bæði
vegna þeirrar menntunar, sem það veitir, og einn-
ig þeirra réttinda, sem hjúkrunarkonan öðlast að
námi loknu.
Vil ég svo að síðustu, fyrir blaðsins hönd, færa
Katrínu Gísladóttur hjúkrunarkonu, beztu þakkir
fyrir greinargóð svör og upplýsingar mn þetta
mikilsverða mannúðarstarf, sem hjúkrunarkonurn-
ar inna af höndum í þágu samfélagsins. Enda mun
það álit ríkjandi nú, að hjúkrunarlið sjúkrahús-
anna sé sá starfshópur, sem hið opinbera á ekki
sízt að hlynna að.
Viðtal við VÉLRITUNARSTÖLKU
Svo snúum við okkur til vélritunarstúlku, sem
vinnur við eina stærstu ríkisstofnun hér í bænum.
— Hvað viljið þér segja okkur um kaup ykkar
og kjör?
— 1 rauninni er ekki margt um það að segja.
Eftir launalögunum eru þær hæstlaunuðu í 13.
launaflokki, og þurfa þær að vinna í fjögur ár til
að hækka upp í þann flokk úr byrjunarflokknum,
þeim 14. Þar til nýju launalögin gengu í gildi um
síðastliðin áramót voru þær einum flokki lægri,
svo að heldur gengur þetta nú í áttina.
— Og hvað er þá byrjunarkaupið hátt?
— Það er 2375 krónur á mánuði. 1 næsta launa-
flokki — og þeim hæsta, sem vélritunarstúlkan
kemst i — er mánaðarkaupið um 3450 kr. Reynd-
ar komast fæstar „svo hátt“, því að meiri hlutinn
gefst upp áður en fjögur ár eru liðin, sem til þess
þarf, að launin hækki. —- Nú orðið er orðið all erf-
itt að fá vélritunarstúlkur. Ungum stúlkum finnst
margt annað fýsilegra en að hamra á ritvél ár eft-
ir ár fyrir ekki meira kaup. — Þó munu flestir
viðurkenna, að vélritunin er býsna mikilsverður
þáttur í öllu viðskiptalífi, svo að vélritararnir eru
nokkurn veginn ómissandi.
— Hvað um vinnutímann?
— Hjá ríkisstofnunum er vinnutíminn 38 og
hálf klukkustund á viku, unnið frá kl. 9—5 á
venjulegum vikudögum með einnar klukkustund-
ar matarhléi. Og vélritunarstúlka, sem vinnur af
samvizkusemi og ötulleik er búin að fá alveg nóg,
þegar hún hættir kl. 5 á daginn. Það er meira
þreytandi en margur hyggur, að skrifa á ritvél
langan tíma í lotu — sérstaklega fyrir bakið og
axlarvöðvana, enda eru margar stúlkur, sem alls
ekki þola það. — En auðvitað er það eins með vél-
ritun og alla aðra vinnu, að það má taka sér hana
létt og slóra við hana, ef manneskjan er þannig
gerð.
— Fá ekki karlmenn, sem vinna vélritunarstörf,
sama kaup og stúlkur fyrir þá vinnu?
— Jú, í orði kveðnu, en í reyndinni vill nú
verða nokkur brestur á, að jafnréttis sé gætt í
kaupgreiðslunni. Þannig eru dæmi til, að karlmað-
ur og stúlka, sem sitja hlið við hlið og vinna ná-
kvæmlega sömu vinnu, fá mismunandi hátt kaup
— karlmaðurinn hærra. Þetta er þá fóðrað þann-
ig, að karlmaðurinn er kallaður eitthvað annað,
svo að starfsheitið geti réttlætt það, að hann er sett-
ur í hærri launaflokk, og ýmsar aðrar krókaleiðir
má fara í þessu efni. — Slíkt er auðvitað allt ann-
að en uppörvandi fyrir stúlkuna, sem í hlut á.
— Svo er hinsvegar vitað mál, að launalögin eru
stundum brotin í framkvæmd og vélritunarstúlku
borgað hærra kaup en lögin ákveða, þyki hús-
bændum hennar, að hún hafi sérstaklega til þess
unnið.
6
19. JÚNl