19. júní - 19.06.1956, Blaðsíða 42

fái aldrei að setja fót í kapelluna sína, sem liggur
í útihúsinu fyrir utan hinar „luktu dyr“, þar sem
tvær útisystur búa og sjá um hana.
Nunnurnar hlýða á messuna í bænasalnum, sem
kallast klausturkór, eða aðeins kór. Stór grinda-
gluggi, sem tjaldað er fyrir, skilur kórinn frá kap-
ellunni, og gerir oss ósýnilegar fyrir þeim, sem
hlýða á messuna i kapellunni, því að allar eru þær
velkomnar. Einnig við bænahald á helgum kl. 5 e.
h., þó að lítið pláss sé í útihúsinu.
Nunnurnar inni meðtaka hið heilaga sakramenti
gegnum lítið op í veggnum. Óhætt er að fullyrða,
að einmitt við daglegu altarisgönguna, sem er systr-
unum hlutdeild andlegrar sælu, er innilega beðið
fyrir öllum málefnum, sem oss eru hjartfólgin.
Eftir messu ákallast Þorlákur helgi Skálholtsbisk-
up, landinu og þjóðinni til liðs.
Tvisvar á daginn, frá kl. 6,15—7,15 á morgnana
og frá kl. 5—6 eftir hádegi, mætast nunnurnar í
kórnum til trúarhugleiðinga sinna, sem haldast í
þögn og hljóði, nema lítill kafli úr guðrækilegri
bók er lesinn hátt á morgnana. Vér erum þó alveg
óbundnar af því, hvort það verði grundvöllur hug-
leiðinga vorra eða ei. Flestar fylgja með kirkjuár-
inu. Efnið verður þá til dæmis á aðventunni: Ljós-
ið sem kom í heiminn, orðið sem varð hold, Jesú-
barnið sem lagðist i jötu, af því eigi var rúm fyrir
það í gistihúsinu. — Á langaföstunni verður efnið
píslir Krists og krossfesting, — við Mariuhátiðir
lofsöngur hennar:
önd mín miklar Drottin
og andi minn hefur glaðst í Guði, frelsara mínum,
því að hann hefur litið á lítilmótleik ambáttar sinnar,
því sjá, héðan af munu allar kynslóðir mig sæla segja.
Stundum verður hugleiðing okkar að þakkarbæn
fyrir holdtekjunni, stundum til brennandi þrár að
orð Krists um eina hjörð og einn hirði efnist, oftast
til friðar í Guði.
En hvað sem verður efnið, vér þroskumst af því
í kærleika á Guði og þekkingu á helgum vilja hans.
Því hugleiðingastundir haldast ekki til að gerast
sérfræðingar í guðfræði, þó að flestar okkar séu vel
menntaðar í þeim vísindagreinum.
Kærleikur og þekking hvetja oss til þess að taka
daglegum framförum í fullkomnun, svo að bænir
vorar verði Guði velþóknanlegar.
Hver fær að stíga upp á fjall Drottins,
hver fær að dveljast á hans helga stað.
Sá, er hefur óflekkaðar hendur og hreint hjarta
eigi sækist eftir hégóma.
Ilann mun blessun hljóta frá Drottni, segir Davíðs-
sálmurinn, og það ekki aðeins handa sjálfum sér,
en sérlega handa þeim, sem hann biður fyrir, því
verða nunnur að biðjast fyrir með óflekkuðum
höndum og hreinum hjörtum, einkum þegar þær
syngja kirkjulegu tiðirnar.
önnur bænagerð eins og hugleiðingar, lítaníur,
róskransinn o. fl. skoðast að sumu leyti prívat-
bæn, þó að systurnar biðji oft mest og heitast fyrir
málefnum annara. Hin heilaga kaþólska kirkja
sjálf biður fyrir öllum mönnum með því að prest-
ar, munkar og nunnur rnn allan heim lesa tiðirnar
(horæ canonicæ) á sama tungumáli (latínu) og á
sama hátt. Hún biður fyrir því, að Guðs ríki komi
til vor og vilji hans verði á jörðu sem á himni
eins og Kristur sjálfur bað fyrir, meðan hann var
á jörðu.
Það verður ekki hægt að skýra frá því hvað átt
sé við með „kirkjulegum tiðum“. Oftast talast um
sálmasönginn nunnanna, en þá er lýsingin á þeim
ekki fullkomin. Þvi er hentugast að segja fyrst frá
uppruna þeirrar bænagerðar.
Siður var á Gyðingalandi á postulatímunum að
biðjast fyrir þrisvar á dag, annaðhvort i bæna-
húsum eða heima hjá sér. 1 postulasögunni er sagt
frá samkomu lærisveinanna á hvítasunnudaginn,
um þriðju stund dags, frá Pétri, að hann sté upp
á húsþakið til að biðjast fyrir um séttu stund og
frá Pétri og Jóhannesi, að þeir gengu upp i helgi-
dóminn um bænastundina, níundu stund. Páll
postuli skrifar nemanda sínum, Tímóteusi: Fyrst
af öllu áminni ég þá um að fram fari ákall, bænir,
fyrirbænir og þakkargjörðir fyrir öllum mönnum,
fyrir konungum og öllum, sem hátt eru settir, til
þess að vér fáum lifað friðsamlegu og rólegu lífi í
allri guðhræðslu og siðprýði.11 Þar minnist hann
á þess konar bænahald.
Á píslarvotta tímunum, mættust kristnir menn
á nóttunni, sumir á öllum tímum nætur, seint á
kvöldin eða árla dags. Þess vegna hélzt þá bæna-
gerð þrisvar á nóttu. Þegar klaustur stofnaðist eftir
píslarvottatímann, báðu munkarnir fyrir sér bæði
dag og nótt og morgunbæn og kvöldbæn bættust
við, þá var bænahald sjö sinnum á sólarhring, því
að tvær næturtíðir sungu þeir í einu. Svo er enn,
nema næturtíðirnar syngjum vér að kvöldinu og
fjórar minni tíðir í einu, svo vér mætumst þess
vegna aðeins fjórum sinnum á dag i kórnum.
Um efnið er það að segja, að sálmamir eru
grundvöllur þeirra eins og forðum i Gyðingalandi,
en margt kristilegt efni bætist við: kaflar úr Nýja
30
19. JÚNl