19. júní - 19.06.1956, Blaðsíða 24

SIGRÍÐUR J. MAGNÚSSON:
FRÁ CEYLONFÖR
Þegar alþjóðakvennafundinum í Napoli 1952
barst tilboð um það, að næsti fundur, sem jafn-
framt átti að verða hátíðafundur í minningu
fimmtugsafmælis félagsins, skyldi haldinn á Cey-
lon, fannst okkur víst flestum, sem það væri að-
eins fagur draumur, er ekki gæti orðið að veru-
leika. En Ceylonsku konurnar voru svo ötular við
allan undirbúning, að tveimur árum siðar var
ákveðið, að þrátt fyrir fjarlægð og aðra örðugleika
skyldi fundurinn haldinn í Colombo, höfuðborg
Ceylon, þann 14. ágúst til 1. september 1955.
Það varð svo að ráði, að tvær konur frá íslandi
skyldu sækja þennan fund, auk mín Hólmfríður
Jónsdóttir magister, kennari á fsafirði. Til að sjá
sem mest af leiðinni kusum við að fara flugleiðis
til Ceylon en sjóleiðis heim aftur. Svo stóð á ferð-
um héðan, að við þurftum að bíða 5 daga í London
eftir flugvélinni, sem við áttum að fara með til
Colombo, og fórum við brátt að hugsa til þess að
komast eitthvað áleiðis, meðfram vegna þess, að
um þessar mundir gekk hitabylgja yfir England,
og hugðum við að varla mundi hitinn verða miklu
meiri á Ceylon. Okkur tókst svo að fá flugfar til
Rómaborgar og áttum við að geta verið þar í tvo
daga, áður en okkar flugvél kæmi þangað. En þá
kom babb í bátinn. Allar ferðaskrifstofur sögðu, að
ómögulegt væri að útvega gistingu i Rómaborg, þar
væri svo mikið af útlendingum á þessum tíma. Mér
kom þá til hugar að senda skeyti til íslendings,
sem áður hafði greitt götu mína þar, það var Hilm-
ar Kristjónsson, sem er starfsmaður hjá Faó, enda
brást það ekki, að hann útvegaði okkur gistingu
hjá fólki, sem hann þekkti. Þau hjónin, hann og
kona hans, Anna Ölafsdóttir, eru sannkallaðir
sendifulltrúar Islands í Róm, og alltaf reiðubúin
að liðsinna löndum sínum, er þangað koma, hvort
heldur það nú er að útvega þeim hótelherbergi, aka
þeim um borgina eða halda brúðkaup þeirra, sem á
því þurfa að halda.
Við komum til Róm snemma morguns í glamp-
andi sólskini eftir að hafa verið á fótum alla nótt-
ina, en þegar við litum út um gluggann og sáum
Colósseum blasa við, rétt hjá okkur, gat ekki verið
um annað að ræða en að fá sér morgunkaffi og
fara svo út. Á leiðinni til Colósseum fór ég að
segja Hólmfríði frá leiksýningu, sem ég hafði á-
samt þúsundum annarra áhorfenda séð þar fyrir
þremur árum. En hvemig sem við reikuðum um
svalir og ganga, upp og niður stiga, var mér ó-
mögulegt að finna hvorki leiksviðið né áhorfenda-
svæðið. Þar sem mig minnti að verið hefði geysi-
lega stórt gólf var nú allt fullt af smáhólfum. Þá
kom til okkar aldraður maður, einn af gæzlu-
mönnunum, og vildi fara að leiðbeina okkur, en
samtalið gekk heldur stirðlega, því að hann kunni
sáralítið í ensku og við ekkert í ítölsku nema já og
nei og takk. En sem dæmi þess, hve ítalir eru
lagnir á að láta útlendinga skilja sig, gat hann
látið okkur skiljast með allskonar bendingum og
handapati, að þegar leiksýningar væru hafðar, væri
lagt gólf yfir öll smáhýsin á botni hússins, og
þannig búið til áhorfendasvæði og leiksvið.
Við gengum þarna með honum í tvo klukkutíma
og endaði hann með því að sýna okkur líkan af
Colósseum eins og það var í fornöld. Þaðan lá svo
leiðin auðvitað til Péturskirkjunnar. Fyrir þremur
árum mátti engin kona ganga berhöfðuð inn í
kaþólska kirkju á Italíu, nú var búið að aflétta því
banni, en aftur á móti urðu þær nú að gæta þess
velsæmis, að ermamar næðu að minnsta kosti
fram undir olnboga. Konum í ermalausum kjólum
var með öllu bannaður aðgangur, en þær sem voru
svo heppnar að vera í fylgd með karlmönnum í
jakka eða peysu, fengu það lánað, og sluppu svo
inn. Seinna heyrði ég, að hægt væri að fá leigðar
ermar á torginu fyrir framan kirkjuna.
Þótt fundurinn í Colombo ætti ekki að byrja
fyrr en 14. ágúst hafði okkur verið ráðlagt að
12
19. JÚNl