19. júní - 19.06.1968, Side 21

sonurinn Olav Brunborg lézt í þýzkum fanga-
búðum árið 1944.
Að striðinu loknu gáfu hjónin líftryggingu Olavs
sem stofnfé í minningarsjóð, sem varið skyldi til
að styrkja efnalitla íslenzka stúdenta til náms við
háskólann í Osló. Árið 1946 kom Guðrún til Is-
lands ásamt yngi'i sonum sínum, ferðaðist um
landið, flutti fyrirlestra og sýndi kvikmyndir frá
hernámsárunum i Noregi. Sumarið 1947 keypti
hún sýningarrétt á kvikmyndinni Englandsfar-
arnir, og rann ágóði af sýningum í minningar-
sjóðinn. Var nú sjóðurinn orðinn 50 þús. kr. og
Guðrún Brunborg,
ásamt Jon Erlien, forstjára Stúdentabœjarins á Sogni.
Myndin er tekin í veizlu, sem GúSrún hélt stúdentum
á sjötugsafmœli sínu.
lét þá Guðrún staðar numið við söfnun í þann sjóð.
Guðrúnu hafði oft gramizt vanþekking Norð-
manna á lslandi, og sem lið í kynningu á Islandi
hófst hún nú handa við að safna fé í annan sjóð.
Skyldi þvi fé varið til að styrkja norska stúdenta
til náms við Háskóla íslands. Næstu ár sýndi Guð-
rún kvikmyndir víða á fslandi, ferðaðist um i Nor-
egi og hélt basar á íslenzkum munum og flutti
fyrirlestra um fsland.
En Guðrún lét ekki staðar numið. Á árunum
eftir stríðið voru mikil húsnæðisvandræði í Osló.
Kom það mjög illa við stúdenta og sérstaklega er-
lenda stúdenta. Margir íslenzkir stúdentar bjuggu
þá í þýzkum herskálum á Háskólasvæðinu. Guð-
rún vildi reyna að bæta úr þessu.
„Den Norske Studentsamskipnaden“ hafði árið
1952 reist tvær fyrstu byggingarnar á Stúdenta-
bænum að Sogni. Fengu norsk sveitarfélög notk-
unarrétt á herbergjunum fyrir stúdenta sína gegn
því að greiða hálft kostnaðarverð herbergjanna.
Guðrúnu datt þá í hug, hvort unnt væri að ná
sams konar samningi fyrir íslenzka stúdenta. Tókst
henni að semja við „Samskipnaden“ um kaup á
tíu herbergjum að Sogni. Fyrsta afborgun var
greidd með láni, sem Guðrún ábyrgðist sjálf.
Hvert sumar frá 1952—1960 kom Guðrún til
íslands, sýndi kvikmyndir, flutti fyrirlestra og
sýndi brúður í íslenzkum og norskum þjóðbún-
ingum. Hún gaf út tvær bækur, Frumskóga og
íshaf eftir Per Höst og Um fsland íil Andesþjóða
eftir son hennar Erling. Ágóði af öllu þessu fór
að mestu til kaupa á herbergjunum, en nokkuð
til annarra manniiðarmála.
Árið 1960 hafði Guðrúnu tekizt að greiða her-
bergin að fullu. Þá afhenti „Den Norske Student-
samskipnaden“ Guðrúnu setustofu að Sogni is-
lenzkum stúdentum til afnota, sem viðurkenningu
fyrir starf hennar. Af annarri viðurkenningu, sem
Guðrún hefur hlotið, má nefna norsk og íslenzk
heiðursmerki fyrir mannúðarstörf.
Fyrstu stúdentarnir fluttu inn á Sogn 1953, og
hafa síðan öll herbergin verið fullskipuð. Stofan
er samkomustaður stúdenta, og þar er gott bóka-
safn. Má fullyrða, að hvergi sé betur búið að ís-
lenzkum stúdentum erlendis en í Osló. Þann vel-
vilja, sem okkur er sýndur af yfirmönnum „Stu-
dentsamskipnaden“, má að miklu leyti rekja til
hins góða samstarfs, sem þeir hafa átt við Guðrúnu.
Nú er Guðrún orðin sjötug og mjög heilsutæp.
En hún er ekki af baki dottin. Hún er sú hjálpar-
hella, sem íslenzkir stúdentar leita til, þegar eitt-
hvað bjátar á. Hún tekur virkan þátt í félagslífi
okkar stúdenta. Á skemmtifundi kemur hún gjarn-
an með rjómapönnukökurnar sínar eða ávexti úr
garði sínum. Þá er mikils virði fyrir stúdentana
að vita, að heimili hennar er alltaf opið okkur
„börnunum hennar“. Þangað er gott að koma.
Þegar rætt er um starf Guðrúnar við hana, seg-
ist hún hafa gert þetta fyrir sjálfa sig. Á Sogni
hafi hún komið upp stórum „barnahóp“, án hans
hefði verið einmanalegt í Noregi þrátt fyrir sína
stóru fjölskyldu.
Guðrún Brunborg hefur með starfi sinu veitt
mörgum námsmanni húsnæði og styrk til náms.
Hún hefur eflt böndin milli Norðmanna og íslend-
inga. Hún hefur á verðugan hátt haldið uppi minn-
ingu og hugsjónum efnilegs sonar síns. Hún er ein
þeirra kvenna, sem allt sitt líf hefur reist sér skála
yfir þjóðbraut þvera.
19. JtJNl
19