Sameiningin - 01.06.1906, Page 19

xinum fara um veginn; en hann var vanr að svara: „Ekki á
meðan eg ' cit, hvað þau hylja.“
Þessi og fleiri særandi orð gagnvart honum og móður hans
liófðu }ió smásaman lamað svo hugsjónalíf það, er hún jafn-
óðum glœddi, aö þegar hún var fallin frá og hann sá engm
merki þess, ið líf hennar hefði verið hið sanna, trúði hann þvi
hetr og tetr. að slíkt lif hefði ekkert við að styðjast, og því
hafði hann ekki hirt um að sá frœkornunum á leiðið. Litla
hulstrið var s.m.t ge mt í brjóstvasanum á treyjunni, sern haim
keypti sér áðr en mamma hans var jörðuð, og í henni var hann,
þegar hann lagði af stað frá litla þorpinu til stóra bœjarins.
* *
Hvað hafði hann unnið til að vera svona sviftr limunum,
að hann gat ekki staðið? f huga hans vöknuðu tilfinningar eins
■og hjá Job. Hann vildi nú helzt segja skilið við guð og fara að
■deyja—deyja að fullu og öllu. Hann gat ekki skilið þáforsjón,
sem gaf cg svifti hann aftr, þegar hann þurfti mest; en jafu-
framt því að hugsa svo var eins og rödd móður hans bergmál-
■aði í hjarta hans: „Af öllum gœðum lífsins er hið sanna líf
dýrkeyptast. Hlúðu að frœkornunum; þá munu blómin vísa
þér veginn.“ Þetta var það, sem særði nú mest hið særða
hjarta hans. Hann hafði ekki hirt um að sá frcekornunum, og
því voru blómin engin. .
Nú var litla hjartað týnt úr brjóstvasa hans og hann
mundi ekki eftir, hve nær hann hafði haft það síðast, enda
rnyndi frœkornin vera orðin ónýt. Honum sýndist nú allt fara
söm-u leið.
5>C í|< i\i
Það var nú komið nokkuð fram á vorið. Hinn ungi rnaðr
var nú orðinn svo hress að hann mátti koma út á veggsvalirn-
ar. Þangað gat hann nú með hœgð þokað sér; þar sat hann
•oft og hugsaði um framtíöina. í huga hans smávaknaði nú aftr
löngun til lífsins.
Endrnœrandi árgeislar vorsólarinnar höfðu fœrt honum
jafnframt vaxandi líkamsstyrk, vekjandi, vermandi vonar-
neista. „Eg er þó ungr,“ hugsaði hann; „ekki er óhugsandi,
að eg eigi ti.l einhvers að geyma þetta unga líf, þó eg hafi ver-
ið sviftr limunum. Eg finn, að eg er að fá styrk. — Er eg þá
að treysta þeirri forsjón, sem felldi mig?“
,.Já“—endrtók sama röddin i hjarta hans,—„af öllum
gœðum lífsins er hið sanna líf dýrkeyptast.“
* * *
Hinn ungi maðr var nú búinn að fá tréfœtrna sína, og nú