Sameiningin - 01.04.1960, Síða 13

Sameiningin
11
Séra JÓN BJARMAN:
Áramótahugleiðing
(Flull á Lundar á gamlárskvöld 1960)
Texii:
„Frið lœt eg eftir hjá yður, minn frið gef eg yður, ekki
gef eg yður eins og heimurinn gefur. Hjarta yðar skelfist
ekki né hræðist.“ (JÓHANNES 14:27).
Það er undarlegt að hugsa til þess, hvernig tíminn
flýgur áfram. Mér finnst til dæmis næsta furðulegt, að
þetta skuli vera þriðju áramótin, sem ég er hér vestan
hafs, því að það sýnist ekki vera nema eitt andartak síðan
ég kom hingað fyrst. En það er ekki um að villast, þá var
það árið 1958, á morgun verður það árið 1961.
Tíminn er furðulegt fyrirbrigði, og það er harla mis-
jafnt hvernig menn eyða honum. Eins er með tímamót. Þau
eru einkennileg, og það er misjafnt hvernig menn taka þeim
eða lifa þau.
Ég minnist áramótanna heima á íslandi, til dæmis
þegar ég var barn heima á Akureyri. Þá þótti það
sjálfsagt, að strákar hefðu í frammi alls konar strákapör,
lík þeim, sem hér eru framin á Hallow’en kvöldi, eða jafn-
vel verri en þau. Fullorðið fólk leit á þetta með mikilli
vandlætingu og það mátti lesa úr svip þeirra orðin: „Heimur
versnandi fer.“ En um leið og strákapörin stóðu sem hæst,
stundaði margt þeirra alls kyns gleðskap, sem einkenndist
helzt af dansi og hóflausu áti og hóflausri drykkju ásamt
alls konar ungæðislátum, sem menn hafa ekki í frammi við
nein önnur tækifæri. Þannig gekk fólkið inn í nýja árið
með hinum og þessum kynjalátum, sem stundum enduðu
með höfuðverk og annarri líkamlegri og andlegri pínu.
Ég minnist þess einnig, er ég síðar flutti til Reykja-
víkur, hvernig unglingarnir „brenndu út árið“ eins og þeir
kölluðu það. Allan síðari hluta desembermánaðar notuðu