Sameiningin - 01.04.1960, Side 42

40
Sameiningin
sætt hvernig þetta myndi leiða hina dreifðu söfnuði vora
til nánara samstarfs við nágrannasöfnuði þeirra.
Einn af stóru kostum þessa nýja fyrirkomulags er þessi:
Synödurnar verða nógu stórar til þess að sérhverri þeirra
mun verða fært að hafa á að skipa föstum, launuðum emb-
ættismönnum, sem geta helgað öllum sínum tíma til stjórnar-
starfanna. Yfirmenn íslenzka Kirkjufélagsins hafa ætíð þurft
að gegna tvöföldu hlutverki, sem slíkir embættismenn og
sóknarprestar. Það er svo til ómögulegt að gera báðum störf-
unum full skil samtímis. Eftir sameininguna myndi forseti
synodu innan hinnar nýju kirkju ekki hafa neinum öðrum
skyldum að gegna en þeim, sem stöðu hans fylgir.
Vonandi ákveður Kirkjufélagið að taka hina síðari
stefnu, vegna þeirra mörgu kosta, sem henni fylgja. Að
halda áfram á þeirri braut, sem vér nú erum á, myndi
aðeins leiða til hægfara en óhjákvæmilegrar upplausnar
Kirkjufélags vors, með þeim hörmulegu afleiðingum, sem
því fylgja. Vér getum ekki búizt við, að fjarlægustu presta-
köll vor, eins og Minneota, Seattle, Vancouver o. s. frv.,
fáist til að una leng'i við núverandi fyrirkomulag. Þessi
prestaköll eru einfaldlega of langt í burtu frá miðstöð
Kirkjufélagsins til að finna verulega til samstöðu með hin-
um kirkjunum.
Það er erfitt fyrir oss öll að sjá þessar breytingar eiga
sér stað. Sérstaklega er það erfitt fyrir eldra fólkið, sem
hefir, að meira eða minna leyti, alizt upp innan kirkju-
félagsins, og sem hefir vanizt því að líta á kirkjufélagið
sem hluta af þeirra menningarlegu arfleifð. Svo sannar-
lega eigum vér vandaða íslenzka menningarerfð, sem við
höfum vilja á að varðveita, og' svo vill til, að í grundvallar-
löggjöf hinnar nýju kirkju er einmitt gert ráð fyrir slíku.
í stað íslenzka Kirkjufélagsins höfum við tök á að stofna
„íslenzk lútersk samtök“ (Icelandic Lutheran Conference),
sem hafa það að markmiði sínu að varðveita og hlúa að
menningarlegum verðmætum vorum. Slík samtök geta
gegnt því hlutverki mun betur en kirkjufélag, sem er hluti