Sameiningin - 01.05.1913, Blaðsíða 4

68
þorra Norðmanna í Vestrlieimi betr en á nokkru öðru
tungumáli; má telja víst, að svo sé það um níutíu Norð-
menn af lmndraði hverju í heimsálfu þessarri. — Móður-
málið á djúpar rœtr lijá Norðmönnum hér, ekki aðeins
fyrstu kynslóðinni, heldr og annarri og þriðju, og þeirri
f jórðu líka, hugsa eg. Tilfinningar Norðmanna eru norsk-
ar, tár þeirra norsk og gleði þeirra norsk.
„Einn presta vorra sagði frá því, að hann átti að
þjónusta konn eina norska sjúka, er hún lá á bana-
beði. Avallt liafði hún talað ensku á heimili sínu og f jöl-
skyldan öll eins. Prestr bjóst því við að framkvæma em-
bættisverk þetta á ensku. En er það skyldi liafið, segir
konan sjúka við liann: „Eg vil, að þetta fari fram á
norsku.“ Hvað myndi hafa valdið því, að hún bar þá
ósk fram ?
„Skammt er síðan prédikari einn úr hópi leikmanna
kom hingað vestr frá Noregi. Hann flutti boðskap sinn
í einum stórbœjanna hér, og talaði auðvitað tóma norsku.
0g œskulýðr Norðmanna liinn hérlendi hlustaði á hann
með lifanda áhuga. Úr því varð trúarvakning; hjörtun
komust við. Norska fólkið unga skildi þá norsku svo sem
þurfti til þess að boðskaprinn næði haldi á hjörtunmn og
leiddi það til aftrhvarfs.
„Heyrt hefi eg um söfnuð einn í kirkjufélagi voru,
sem fyrir mörgum árum tók upp-á því að nota aðeins
ensku í kirkjulífi sínu. í harðri baráttu hefir liann nú
lengi átt út-af því uppátœki. Hann er háskalegri skuld
hlaðinn, og vöxtr hans hið ytra næsta lítill. Mér er sagt,
að söfnuðr sá sé nú að hugsa um að láta helminginn af
guðsþjónustum sínum aftr fara fram á norsku; enda mun
sú verða reynd, að með því móti gengr betr.“
í seinni greininni í Lutheraneren er ljósi varpað
yfir ástandið í þeirri átt með hlutfallstölum nokkrum,
teknum úr ársskýrslu þeirri, er skrifari Sameinuðu kirkj-
nnnar norsku lagði fram á -síðasta þingi hennar, á þessa
leið:
Norskar guðsþjónustur á árinu innan kirkjufélags-
ins 33,252, en 5,490 á ensku. Af prestum kirkjufélagsins,
sem (einsog að framan er um getið) eru alls 574 að tölu,