Sameiningin - 01.05.1913, Blaðsíða 5

6g
voru það þetta síðasta ár aðeins 5, sem að öllu leyti nota
ensku við embættisverk sitt; 6 prestar notuðu norsku og
ensku—jafn-mikið hvort tungumálið, og 9 ensku meir en
norsku. í meir en þúsund söfnuðum, sem prestar kirkju-
félagsins þjóna, fór alls engin guðsþjónusta fx*am á ensku.
—Lutheraneren, aðal-málgagn Sameinuðn kirkjunnar,
sem vitanlega er norskt blað, kom bið síðasta ár út í vilui
hverri í 18,000 eintökum, og gaf það umfram kostnað all-
an við útgáfuna, af sér $3,185.00 í lireinan ágóða. Blað
gefr og Sameinaða kirkjan út á ensku, sem nefnist „The
United Lutlieran“, og er vel af því blaði látið. Áskrif-
endr þess taldir til 4 þúsnnda, en skuld, sem á blaðfyrir-
tœki því livílir, $3,800. Bókaverzlun sérstaka rekr kirkju-
félagið, og er sú grein fyrir því fyrirtœki gjörð, að það,
sem þar er selt af enskum ritum, sé svo lítið, að það liverfi
nálega með öllu í samanburði við norsku ritin, sem þar
eru seld.
Af þessu má all-skýrt ráða, hve mikið eða live lítið
af sannleik muni vera í tíðindnm þeim, sem The Lutheran
flutti af tungumálshorfunum hjá brœðrum vorum Norð-
mönnum í fjölmennasta kirkjufélagi þeirra hér í Vestr-
heimi. Enska hefir tiltölulega lítið náð sér þar niðri enn,
og' að ætlan vorri þó enn minna í Norsku sýnódunni. Til-
finning fyrir því, að móðurmálið gamla fullnœgi ekki
lengr andlegri þörf safnaðalýðsins og skifta verði um
mál, mjög fjarri því að vera almenn. Hinsvegar þó af
sumum í þeirri átt blásið að þeim kolum, að söfnuðirnir,
lielzt í bœjum, gjöri sig ekki ánœgða með al-norska kenni-
menn.
En livað um oss Islendinga í vestr-byggðum vorum í
þessu efni?
Snennna lieyrðust raddir í hópi vorum hér, sem héldu
því fram, að oss riði á að komast sem bráðast inn-í þjóðlíf
lands þessa; en til þess útlieimtist, var sagt þegar undir
eins þá, að fólk vort yrði að flýta sér að verða al-'enskt’,
og um leið svo sem að sjálfsögðu að hætta að tala íslenzku,
hætta við það tungumál á heimilunum og í félagslífi þess
öllu. Naumast heyrðist þetta þó á þeirri tíð nema af
munni þeirra landa vorra, sem andstœðir voru kirkju og