Sameiningin - 01.05.1913, Blaðsíða 19

83
hugmynd Abralianis — eða söguritarans, ef þér vil.jið
heldr — var Jehóva alls ekki „mold og aska“, það er
að segja: háðr mannlegu eðli. Þessi saga vitnar því
mjög sterklega á móti yðr, livað sem máltíðinni líðr.
Þá er a.ð minnast á glímu Jakobs. Ef til vill er eg
ekki eins vel læs og þér. En eg hefi lesið þá sögu nokkr-
um sinnum og aldrei fundið frá því sagt í henni með
skýrum orðum, að guð hafi þar glímt við Jakob. Ein-
hver dularfull persóna glímir við Jakoh og veitir hon-
um áverka nokkurn. Maðr sá — því svo er hann nefndr
í sögunni — breytir nafni Jakobs, en vill ekki segja til
nafns síns, og blessar Jakob áðr en hann hverfr burt.
Þegar glímunni er lokið, segir þessi dularfulli maðr við
Jakob: „Þú liefir glímt við( guð og menn og fengið
sigr.“ Að maðrinn liafi hér áðeins átt við þessa ný-
afstöðnu glímu þeirra Jakobs getr naumast verið rétt,
þarsem nefnd er glíma bæði við guð og menn. Og þá
gefr liann auðvitað alls, ekki í skyn með orðunum, að
liann sjálfr sé guð. Sagan finnst mér sltýrast bezt, ef
vér liugsum oss glímuna sem líkingarfulla athöfn ein-
livers sendiboða guðs. Ef þér lrafið lesið ritninguna
gaumgæfilega, þá munið þér sjálfsagt eftir því, að
spámenn guðs létu oft líkingarfullar atliafnir fylgja
orðsending þeirri, sem þeim í það og það skiftið var
trúað fyrir. Þannig batt spámaðrinn Agapus liendr
sínar og fœtr með belti Páls um leið og liann spáði því,
að Páll myndi verða fjötraðr af Gyðingum í Jerúsalem;
og þannig braut Jeremías spámaðr leirbrúsa í augsýn
öldunga og liöfuðpresta, þegar liann boðaði Gyðingum
eyðilegging Jerúsalemsborgar. Og þannig liugsa eg mér
að glímu Jakobs hafi verið farið; að sendiboði drottins,
mannlegr eða af lnmnum ofan, hafi með þessarri líking-
arfullu athöfn flutt honum huggunarboðskap frá
drottni. Jakob sigraði í glímu þeirri, en ekki með því
að glí'ina, heldr með orðunum, sem hann yfirunninn og
lamaðr talaði til sigrvegara síns: „Eg sleppi þér ekki
fyrr en þú blessar mig.“ Slík endalok átti glíma hans
við guð og menn að liljóta, af því ha'nn var hættr að
glíma og farinn að biðja um náð og blessun.—Eg má ekki
í þetta skifti rita: lengra mál um skilning minn á glímu-
sögunni. Yera má, að liann sé rangr. En svo mikið er
víst, að saga sú ber alls ekki með sér, að söguritarinn