Sameiningin - 01.05.1913, Blaðsíða 18

82
alls ekjki ajð skilja svo, að Jelióva sé liér látinn birtast
í mannsmynd, og því síðr, að liann sé hér gjörðr nndir-
orpinn mannlegu eðli. Drottinn „gekk“ á undan ísra^
elsmönnum í skýstólpa. Ekki birtist hann þó þar í
mannlegri mynd. Og hann talaði oftar en einu sinni
við menn í raust af himni á dögum nýja testamentisins.
Og ekki birtist hann í neinni mynd í þeim sögum, nema
raustinni einni saman. Eg er hér auðvitað ekki að
tala um Krist sjálfan í þessu sambandi.
Þér talið um, að Jehóva sé látinn eta og drekka með
Abraham. Hvort þar er átt við guð sjálfan í eiginni
persónu, eða við sérstakan sendiboða guðs, sem talar í
hans nafni, læjt eg ósagt. Mér virðist þessi saga og
aðrar benda á liið síðara sem réttu úrlausnina. Sagan
segir, að drottinn hafi birzt Abraham í Mamre-lundi,
að Abraham hafi séð þrjá menn koma, að hann hafi veitt
þeim beina og að einn þeirra, sem síðar er svo nefndr
drottinn, hafi talað við hann. Berum nú þessa: sögu
saman við frásöguna um köllun Mósesar. Þar er fyrst
sagt, að engill drottins hafi birzt Móses í eldsloga. Bétt
á eftir er þessi engill nefndr drottinn, og síðar segir
hann sjálfr: „Eg em guð föður þíns“, og „eg em sá,
sem eg er“ (þ. e. „Jehóva“). Þegar vér nú berum sam-
an þessar tvær sögur og aðrar svipaðar þeim, þá sjáum
vér, ajð í þær má leggja tvennskonar skilning. Sumir
halda því fram, að það sé Jelióva sjálfr — ein persóna
guðdómsins —, sem birtist þar, og að sú guðlega per-
sóna, er hún birtist þannig, sé kölluð engill drottins.
Aðrir álíta, að það sé ekki Jelióva sjálfr, sem þar birtist,
heldr sérstakr engill, sem samkvæmt umboði sínu flytr
mönnum orð drottins og tala.r í nafni hans. Hvor skiln-
ingrinn sé réttari, læt eg ósagt. En þetta nœgir til að
sýna, hversu vafasamt það er, að Jehóva sjálfr sé hér
látinn birtast í mannlegri mynd og neyta matar.
Og því síðr sýnir saga þessi, að Jehóva sé, sam-
kvæmt guðshugmynd söguritarans, „háðr mannlegu
eðli“. — Sagan ber hið gagnstœða með sér. Það sýna
orð þau, sem Abraham talar, er hann fylgir gestunum
á leið og biðr fyrir Sódómu. „2E, eg hefi dirfzt að tala
við drottin“ — segir hann —, „þótt eg sé mold og
aska.“ Þessi orð sýna ljóslega, að samkvæmt guðs-