Sameiningin - 01.01.1915, Qupperneq 8

344
fengt. Veit eg ei, live nær eða fyrir hverjar sakir þeir hafa
nreytt til, hafi ekki ávalt svo verið. í gamla testament-
inu er hið sterlca (egypska) vín bannað. En hvort sem
vín var stundum áfengt eða ekki, þá er það víst, að nautn
þess var önnur þá en nú. Þar og þá voru engar drvkkju-
krár, bar-rooms, saloons, eða slíkar gróðrarstíur óreglu
og glæpa. Ofdrykkju-bölið var eld<i á tíð nýja testa-
mentisins eitt aðal-þjóðarmein lijá Gyðingum eins og nú
er það hér hjá oss. Kristinn maður verður því að heim-
færa amda Guðs orðs upp á það ástand, sem nú er, og á
þann luitt komast að raun um, hver sé kristileg skylda sín.
í því sambandi vil eg benda á nokkrar meginreglur
úr Guðs orði, sem mér virðast vera leiðbeinandi og jafn-
vel bindandi í þessu efni.
1. Eins og áður var vikið að, þá sker Guðs orð jafnan
á rótina sjálfa. Sé um spilling að ræða, þá reiðir Guðs
orð öxina að rótinni. Nú verður því ekki neitað, að of-
drykkjan, sem allir viðurkenna illa og syndsamlega, á á-
valt rót sína í hófdrykkjunni. Þar fyrir segi eg auðvitað
ekki, að allir hófdrykkjumenn verði ofdrykkjumenn. Sem
betur fer verður hófdrykkja ekki ávalt að ofdrykkju. En
sá, sem vill eiga víst að lenda aldrei í eymd ofdrykkj-
unnar, verður að forðast iót hennar í liófdrykkjunni.
2. Guðs orð býður hverjum manni að forðast freist-
ingar. “Haf gát á sjálfum þér, að þú freistist ekki,” er
skrifað. Og frelsarinn sjálfur kendi oss að biðja: “eigi
leið þú oss i freistni.” Daglega lesum vér “faðir vor”
og biðjum í þessarri bæn að Guð vilji vernda oss og varð-
veita svo djöfullinn, lieimurinn og vort hold svíki oss eigi
né tæli til svívirðilegra svnda og lasta. En ekki þarf um
það orðum ;ið cyða, að liver sá maður, sem neytir áfengis,
stofnar sjálfum sér í hættu, leiðir sjálfan sig í freistni.
Hver maður, sem neytir víns, gengur hættulega nærri
gjárbarminum, þar sem svo margir liafa farið fram af
niður í hylinn. Og hvort sem maður brennir sig eða ekki,
þá leikur sérhver sér að eldi, sem neytir víns. Og við
því varar oss einmitt Guðs orð, að leika oss áð freisting-
unni.
3. Gnðs orð kennir oss, að af öllu sé kærleikurinn