Sameiningin - 01.01.1915, Page 20

35G
Spámaðurinn er einn borinn fyrir skipaninni. Með álika staSgóðum
rökum mætti færa sönnur á flest.
Höf. hneykslast allmjög á meSferS þeirri, sem hann ímviular
sér aS stúlkubörn þessi hafi orSiS fyrir. Segir, aS þau hafi sam-
kvæmt lx)Si Drottins veriS afhent prestunum og levítunum til um-
sjónar og hagnýtingar.” — “Þeim var líka bezt til þess trúandi,” —
bætir hann viS. Dylgjur þessar skilur hver maSur, og þarf ekki aS
fara frekari orSum mn þær. Ekki er þó úr vegi, aS benda á þaS,
aS ísraelsmönnum var á Móses-dögum bannað að eiga óhrein ásta-
mök viS hertekið kvenfólk. LegSi hebreskur maSur hug á hertekna
konu, varS hann aS kvænast henni, og fékk hún um leið fult frelsi
og jafnfrétti viS konur af hebreskum ættum. AS leyfS hafi veriS
annarskonar meSferS á stúlkuhömum þeim, sem hér er um aS ræSa,
nær auSvitað engri átt.
MeS svipaSri rökfimi heldur svo höfundurinn áfram frá einu
efni til annars. Ekki er ofsögum sagt, aS í þessu erindi hans standi
hver silkihúfan upp af annarri. Hefir mér því þókt óþarfi að fást
viS ritgerðina—og þykir enn. Ekki nenni eg aS rökræöa trúmál viS
mann, sem rís þver-öfugur upp á móti sínum eigin heimildum, þegar
hann þarf aS bjarga sjálfum sér úr bobba. Ekki heldur viS mann,
sem lætur sköpunarsöguna segja, að jörSin sé flöt, og stySur þaS til-
tæki meS skáldskaparmáli úr Davíðs sálmum um traustar undirstöS-
ur jarðar. Né viS mann, sem setur saman þaS, sem hann kallar
sköpunarsögu vísindanna, og lætur drjúgt yfir því, hve mikiS betri
hún sé og sennilegri en saga ritningarinnar, en stingur þó málsgrein
úr lúterskum barnalærdómi inn í þessa hávísindalegu sköpunarsögu
til þess aS láta GuSs þar aö einhv’erju getiS. Lútersk trú missir lít-
ils í viS þaS, þó slíkar árásir sé látnar afskiftalausar.
Guttormur Guttormsson.
FERÐAMINNJNGAR.
Hugleiðingar um eitt og annað, sem bar fyrir augu og eyru d
ferðalagi um bygðir Islendinga við Manitoba-vatn
í Janúar-mánuði síðastliðnum.
Eftir séri’ Jóliann ISjarnason.
("NiSurl.ý
ViS messuna mætti eg rneSal annarra hinni görnlu og góðu vin-
konu minni, Mrs. Scheving. HafSi hún komiö keyrandi langa leiS
í hálfslæmu veðri og í erfiSri færS til aS vera viSstödd. Datt mér i
hug til samanburðar fólkiS, sem situr heima rétt við kirkjuvegginn,
hraust og heilsugott og þarf alls ekkert á sig aS leggja aS komast i
guðs hús á helgmn dögum og hlýSa tíSum. Er nóg til af slíku fólki
í öllum íslenzkum heimkynnum sem eg pekki. Og ekki segi eg þetta
til að “skenza” Ný-Islendinga, sem eg nú orSiS er kunnugastur, því
eg hygg, aS þeir séu engu lakari meS þetta en aSrir, ef ekki dálítiS