Sameiningin - 01.01.1915, Qupperneq 9

345
mestur, og mestur sá kærleikur, sem knýr mann til að
fórna eigin hagsmunum sínum fyrir velferð bræðra
sinna, neita sjálfum sér um veruleg eða ímynduð gæði,
geti það orðið öðrum til blessunar. Samlrvæmt Guðs
orði getur það verið heilög skylda manns, að neita sjálf-
nm sér um eitthvað það, sem í sjálfu sér er saklaust og
leyfilegt, ef það getur haft illar afleiðingar fyrir ein-
hvern annan. Þá kærleiks-skyldu hefir postulinn Pál!
nákvæmlega brýnt fyrir oss, og sjálfur sýndi liaun í
verki, hvernig liana ber að ynna af hendi. Kærleika
þennan ber oss fyrst og fremst að auðsýna “hinnm veik-
ari bróður.” Þann göfugleik kennir oss Guðs orð, að
hinn sterki skuli aðstoða hinn veika; en aftur á móti var-
ar Guðs orð mjög alvarlega við því, að lmeyksla, þ.e.a.s.
leiða nokkurn mann í villu eða verða honum til falls.
Svo fast kveÖui- þar frelsarinn sjálfur að orði, að betra
segir hann það sé, að kvarnarsteinn væri festur við háls
manni og manni sökt í sjóinn, heldur en að maður verði
til þess, að hneyksla einhvern smælingja. Ekkert meira
slys getur hent mann en það, að leiða annan mann af-
vega með eftirdæmi, enda þótt sú afvegaleiðsla ekki hafi
verið fyrirhuguð. Aldrei getur maður verið öruggur
um það, að enginn hafi ilt af eftirdæmi sínu, ef maðui'
hefir víndrykkju fyrir öðrum, þótt í hófi sé. Enginn
veit, hver áhrif það kann að hafa á einhvern ungling;
enginn veit, nema einhver drengur, sem nú er hreinn og
óspiltnr, luinni fyrir ])að að verða ólánsmaður og glat
ast. Kærleiks-skyldan, sem Guðs orð brýnir svo alvar-
lega fvrir oss, knýr oss til þess, að vera bindindismenn,
ef ekki sjálfra vor vegna, þá vegna annara, því náungann
er oss kent að elska eins og sjálfa oss.
Þnnnig finst mér, að vér hljótum á inál þetta að líta
samkvæmt Guðs orði. Og ef vér látum Guðs orð upp-
lýsa samvizku vora, verðum vér ekki í neinum vafa um
það, hvernig vér eigum að breyta í þessu efni, liver að-
staða vor á að vera gagnvart nautn áfengra drykkja.