Sameiningin - 01.03.1908, Blaðsíða 16

12
lega aðal-persónan. Þessi tign sögumálsins í ritum
guðspjallamannanna, þessi dásamlegi eiginlegleiki lijá
þeim, að Iáta eigin persónu sína nálega alls ekki koma til
greina, er þeir segja söguna, ber þess skýran og fagran
vott, að boðskaprinn allr, sem þeir koma með í ritum
sínum, er ekki mannlegr boðskapr, lieldr guðs orð.
Og sé nú vel gætt að, þá má eftir því taka, að sami eigin-
legleikinn á heima bjá sagnariturum biblíunnar yfii
liöfuð, ]>ótt naumast neinsstaðar sé á eins báu stigi. Sú
tign skín út úr bæði gamla testamentinu og binu nýja í
heild sinni, greinir biblíuna frá öllum öðrum ritverk-
um, ber |>að með sér, að guð almáttugr og lieilagr
stendr þar á bak við, en ekki að eins veikr og' syndugr
maði'. Ritningin öll stendr í óaðskiljanlegu sambandi
við mannkynsfrelsarann, 'Jesúm Krist. Hún snertir
bann öll annaðhvort beinlínis eða óbeinlínis. Því er
það svo eðlilegt, að hún hafi á sér aðal-einkenni hans,
samskonar konunglega tign og hann, tign, sem bendir á
guðlegan uppruna. Konungstign hans birtist í dýpstu
niðrlæging hans og sýnir og sannar, að hann er meira
en maðr, heilagr guðmaðr. En að sínu levti alveg eins
birtist liin konunglega tign biblíuorðsins líka í dýpstu
niðrlæging þess, þá er auga trúarinnar lítr á ]>að, og ber
])ess vott, að það er meira en mannlegt orð — guðmann-
legt orð, guðs orð. Það er heilög skylda vor allra, að
beyg'ja oss í lotning og tilbeiðslu fvrir hinni heilögu per-
sónu Jesú. Og út af því sérstaklega, hvernig hann birt-
ist á krossferlinum og í krossfestingarkvölunum, ætti
oss kristnum mönnum að finnast það hin ljúfasta
skylda. En ])á má enginn gleyma því, að eitt stórvægi-
legt atriði f þeirri skvldu er það, að menn beygi sig
með trúaðri lotning fyrir gjörvöllum boðskap heilagrar
ritningar sem sannarlegu guðs orði, lesi og' heyri það
orð allt með tilliti til persónu hans og láti það svo bæði
í blíðu og stríðu vera Ijós á vegum sínum og lampa fóta
sinna.
Hugsum nú beinlínis um hann sjálfan í þeim sér-
staka píslarsöguþætti, sem nú blasir við oss. Rennum
fyrst auga til hans á krossgöngunni út á aftökustaðinn
og hlustum á prédikanina, sem hann ])á flvtr liinum
grátandi konum. Ásamt fjölda annars fólks, sem flest-
allt er honum óvinveitt, fvlgjast þær með lionum á þess-