Sameiningin - 01.03.1908, Blaðsíða 18

14
fljótu iiliti getr sýnzt svo, og vill því sennilega fara
fram lijá mörgum. Þá er liermennirnir voru komnir
með Jesúm út á Golgata, rétt áðr en þeir negldu hann
á kvalatréð, buðu þeir lionum til drykkjar súrt vín
myrrublandað og beiskt á bragð. Það var ekki eigin-
legr svaladrykkr, heldr nokkurskonar svefndrykkr,
sem liafði þau ábrif á þá, er af honum neyttu, að til-
finning þeirra dofnaði og meðvitundin — hugsunaraflið
— sljóvgaðist til stórra muna. Slíkan deyfingardrykk
máttu menn þeir fá, sem dœmdir voru til hins hrylli-
lega krossfestingar-lífláts, áðr en hegningunni var við
þá beitt. Lögin leyfðu það. Og er það vottr þess, að
ögn af mannúð var þó til einnig á þeirri grimmúðugu
öld í heimsríkinu rómverska. Jesús virtist fvrst ætla
að þiggja drykk þennan, en er hann hafði dreypt á
honum, vildi hann ekki drekka. Telja má víst, að ræn-
ingjarnir hafi fegnir l>egið þetta boð, en hann ekki.
Þar birtist liin konunglega tign hans að því er liugrekk-
ið snertir. Hann sá til botns kvalahafið ógurlega, sem
nú tók við fyrir lionum. Allar hinar vfirvofandi skelf-
ingar krossfestingarinnar lágu opnar fvrir sálarsjón
hans. Enginn hefir víst nokkurn tíma verið með eins
næmri tilfinning fyrir sársauka mannlegs lífs liér á
jörðu eins og hann. Þó vildi hann ekki þiggja drykk-
inn, neitaði sér hiklaust um þá líkn eða kvalalinun.
Vildi þola allt. sem lionum var úthlutað, með fullu ráði
og ódevfðri tilfinning. Þess var brýn heilög nauðsyn,
því hann átti enn eftir stór-mikið, jafnvel óendanlega
mikið, að vinna af verki embættisköllunar sinnar 1
kvölunum á krossinum. Þvílík trúmennska við hina
miklu, guðlegu skyldu! Þvílíkt hugrekki! Þvílík kon-
ung-leg tign! Fyrir betta smáatriði, sem svo getr virzt
í fljótu bragði, — það eitt iit af fyrir sig —er Jesús til-
beiðsluverðr. Skyldan, sem til vor mannanna kemr
frá guði gegn um orð hans. getr oft útheimt frábært
lmgrekki. Frá Jesú, engum nema honum, getr slíkt
hugrekki streymt inn í mannssálina. Svo trúi þá all-
ir á hann og lifi daglega undir konungsstjórn hans.
Þá er fyrirbœnin, sem hann bar fram við hinn
himneska föður. þá er verið var að negla hann á kross-
inn. ,,Faðir! fyrirgef beim, því þeir vita ekki, hvað
þeir gjöra.“ Hann vígir krossinn með þessarri bœn.