Sameiningin - 01.06.1908, Blaðsíða 19

“5
1 sömu átt stefnir mikið af beztu ljóðum Þorsteins
Erlingssonar. Skal eg í því sambandi benda á liið gull-
fagra kvæði lians „Vetr“. Lýsing hans á bágindum
fuglsins, sem lirekst liungraðr á gaddinum, náttar sig og
bíðr komu dauðans í skjólinu við freðinn stein, er átak-
anleg, nálega lijartnæm. En það vantar eittlivað í þetta.
Það er ekki nema hálfsögð sagan. Ef liann hefði af
sömu list sagt þar frá þeirri fögru reglu, sem eg hefi
fyrir satt að tíðkist í Danmörku, að binda kornvendi
upp í tré fyrir fugla að nœrast á, þegar gaddr er á
jörð, þá hefði efni kvæðisins orðið fullkomnara og áhrif
þess meii'i.
Þessu sama, sem eg hefi hér lialdið fram, er einmitt
líka lialdið fram í einni hending sama kvæðis. Höfundr-
inn er að skora á menn að hjálpa aumingja-fuglinum, og
bœtir svo við:
„Þá sér hann, vinr! sælustund,
er saklaus þolir pínu.
Og öðrum liörð mun linast lund
af líknarverki þínu.“
Hann lieldr því þar beinlínis fram, að þá fyrst lin-
ist hin harða lund mannsins, er hann sér líknarverkin
unnin.
Margt liefir Þorsteinn Erlingsson sagt það, sem
mér hefir ekki geðjast að. En mér liefir ætíð þótt vænt
um hann fyrir þessa setning. Hann hitti þar á sann-
leik, sem svo fáir af þjóð vorri hafa séð, — sannleik, sem
ætti að komast inn í meðvitund hennar.
Eina slíka mynd skal eg nú benda á. Hún er í hinni
víðfrægu skáldsögu „Ben Húr“. Þegar Ben Húr var
fluttr fangi frá Jerúsalem, þá fóru með hann rómverskir
hermenn. Þeir voru allir ríðandi; en bandingjann létu
þeir ganga eða hlaupa, og höfðu hann bundinn aftan í
einn hestinn.
Veðrið var brennandi lieitt og sandrok mikið á veg-
inum. Hermennirnir urðu yfirkomnir af þorsta. Leið
þeirra lá um þorpið Nazaret. Þar mœttu þeir heima-
mönnum, öldruðum manni og ungum dreng. Það voru
þeir Jósef og Jesús. Hermennirnir námu þar staðar og