Sameiningin - 01.06.1908, Blaðsíða 12

ioS
menn hafi leyfi til að sldfta nm skoðun, þegar þeir sann-
fœrast um, að sú skoðun, er þeir áðr liafa aðhyllzt, sé
ekki rétt. Engum dettr víst í liug að neita því.
En að vilja hafa frelsi til að vera eitt, en heita
annað, finnst oss bera vott um allt of mikinn siðferðis-
legan rugling. Það finnst oss vera vísir nýrrar sið-
frœði, sem vér skoðum stórkostlega hættulega. Og sé sú
nýja siðfrœði fylgifiskr nýju guðfrœðinnar, ætti það eitt
með öðru að hjálpa til að gjöra hana óaðgengilega.
Eg býst við því, að mér verði borið það á brýn, að
eg- sé að gjöra menn tortryggilega með þessum ummæl-
um mínum. Það er orðið aívanalegt, að hvenær sem
bent er á einhverja annmarka hinnar nýju stefnu, er
þeim, er það gjörir, borin á brýn tilhneiging til að gjöra
flutningsmenn hennar tortryggilega. En þó að einlægt
sé verið að ráðast á kristindóm nýja testamentisins, —
gömlu stefnuna, sem svo er kölluð—, finna þeir, er það
gjöra, alls ekki til þess, að þeir sé að gjöra flutnings-
menn liennar tortryggilega, og það jafnvel þótt fyllilega
sé gefið í skyn, live miklir andlegir vesalingar þeir sé.
Sjálfr vildi eg helzt, að allt þetta tortryggnistal félli
niðr. Maðr ver sig bezt fyrir tortryggni með því að
koma ætíð fram lireinn og beinn. Það þurfa allir máls-
aðilar að hafa hugfast.
M i s s ý n i .
Megin-mál ræðu, sem hr. W. H. Paulson flutti á samkomu, sem djáknanefnd
Fyrsta lúterska safnaðar hafði stofnað til, íkirkju þesssafnafar
mánudagskvöld n. Maí síðastl.
„Systir góð! sérðu það, sem eg sé!“
Svona byrjar „Grasaferðin“, smásagan fagra eftir
Jónas Hallgrímssón.
Þau voru samferða heim af stekknum, systkinin, og
á leiðinni spyr bróðirinn systur sína að þessu.
En þurfti hann að spyrja svona ? Þau voru þarna
saman. Var þá ekki svo sem sjálfsagt, að þau sæi bæði
það sama?
Nei, alls ekki. Menn eru oft staddir hver hjá öðr-